İktidar partisinin Kürt sorunu

İLK olarak Ankaralı meslektaşımız Ömer Şahin’in “AK Parti’de Kürt isyanı” (http://www.ankarareview.com/ak-partide-kurt-isyani/) başlıklı yazısından AKP’nin Afyon’daki kampına Kürt sorununun damga vurduğunu öğrendik. Şahin konuyla ilgili oturumda 26 milletvekilinin söz alıp eleştiri ve kaygılarını dile getirdiğini yazdı. Örneğin, 2 yıl önce kardeşi silahlı saldırıda öldürülen Şırnak Milletvekili Mehmet Emin Dindar, “Benim bile can güvenliğim yok, vatandaş ne yapsın. Kardeşim şehit oldu, evimiz tarandı. Beni kim koruyacak? Evimden havalimanına gönül rahatlığıyla gidemiyorum” diye konuşmuş. Devletin PKK ile yeterince mücadele edemediğinden yakınan Şanlıurfa Milletvekili Seyit Eyüpoğlu da “Yıllarca mücadele ettim, iyi bilirim. Bunlar ancak güçten anlar” demiş.

Daha sonra Yeni Şafak’ta Abdülkadir Selvi de bir yazısını (http://www.yenisafak.com.tr/yazarlar/AbdulkadirSelvi/ ak-parti-milletvekilleri-en-cok-neyisordu/56793) bu konuya ayırdı ve milletvekillerinin şikâyetlerini şöyle toparladı: “Bölge milletvekilleri ağırlıklı olarak, ‘Çözüm süreci devam etsin ama başta can güvenliği olmak üzere bölgede kamu otoritesi sağlansın. Süreçle birlikte oluşan boşluğu PKK dolduruyor. Şehirlerde otorite haline geliyor, çözüm süreci şehirlerdeki otoritenin PKK olduğu anlamına gelmiyor’ görüşünü dile getiriyorlar.”

KÜRT KÜRT’ÜN KURDU

Bütün bunlar bize iktidar partisinin içinde bir Kürt sorunu yaşandığını gösteriyor. AKP bir kitle partisi olduğu, örneğin bünyesinde Türk milliyetçiliğine yakın kişiler de bulunduğu için bunu normal karşılamak gerekir, fakat Afyon’daki eleştirilerin ezici çoğunluğunun bölge milletvekillerinden gelmiş olması anormal bir durum.

Aslına bakılacak olursa bu çok da şaşırtıcı değil. Zira Haziran 2011 genel seçimleri öncesinde AKP listelerinde, Kürt kimliğine vurgu yapmalarıyla tanınan İhsan Arslan, Abdurrahman Kurt, Mehmet Emin Ekmen, Dengir Mir Mehmet Fırat gibi isimler başta olmak üzere Güneydoğu milletvekillerinin neredeyse hiçbiri aday gösterilmemişti. Yeni isimlere bakılınca, Galip Ensarioğlu ve Mehmet Metiner bir ölçüde hariç tutulursa, BDP (sonradan HDP) milletvekilleriyle Kürt sorunu konusunda tartışabilecek kimse görünmüyordu.

Anlaşılan, partisinde BDP/HDP’lilerle Kürt sorununa sahip çıkmada rekabet edecek güçlü isimleri ön plana çıkarmama Erdoğan’ın bilinçli bir tercihiydi. Fakat geçen süre içinde bunun yanlış bir politika olduğu ortaya çıktı. Çünkü:

1- Çözüm sürecinin iyi-kötü yol almasıyla birlikte “inkâr-ret-asimilasyon” olarak özetlenebilecek resmi devlet politikası terk edildi, bu da Kürtlerin kimliklerine sahip çıkmalarının önünü açtı. AKP içindeki Kürtler bu gelişmeye ayak uydurmakta çok zorlandılar.

2- Irak ve Suriye’de (IŞ)İD’in doğrudan Kürtleri hedef almasının Kürtlerdeki “kimlik inşası”nı daha da hızlandırdığı ve bunun AKP içindeki Kürtleri iyice zor durumda bıraktığı açık.

3- Hükümet, PKK ve HDP’den şikâyetçi olduğunda hep “süreci doğrudan halkla götürme” seçeneğini ortaya atıyor. Fakat AKP teşkilatları ve kadrolarının (özellikle milletvekillerinin) bu aşamadan sonra Kürtlere, “PKK’ya sırt çevirin, bu işi baş başa çözelim” diyebilmeleri pek mümkün görünmüyor.

Toparlayacak olursak: AKP hükümeti, şu an sıkıntılı bir aşamada bulunan çözüm sürecini devam ettirmek istiyorsa, ki istediğini düşünüyorum, öncelikle kendi bünyesindeki Kürtlerin önünü açması ve onları sürece daha aktif olarak katması gerekiyor.