Bodrum'da tarımsal elektrik tüketiminde ikinci olan bir bahçe...
Fransız modacı Yves Saint Laurent’in (YSL) külleri, 2008’deki ölümünün ardından, Jardin Majorelle’de (Majorelle Bahçesi) açan güllerin toprağına karıştı... YSL ve hayat arkadaşı Pierre Berge’nin tutkulu serüveni, Kuzey Afrika ülkesi Fas’ın şehirlerinden Marakeş’te başlıyor. Dev bambular, dünyanın dört bir yanından toplanan bitkiler ve kaktüs çeşitlerinden oluşan 80 dönümlük bahçe, Fas’ın Fransız sömürgesi olduğu 1920’li yıllarda Fransız ressam Majorelle tarafından tasarlanmış. 1947 yılında halka açılan bahçeyi, 1980 yılında Yves Saint Laurent ve Pierre Berge satın alıyor. Bahçenin yönetimi, 2011 yılında bir vakfa devrediliyor. “Jardin Majorelle” olarak anılan bu yeşil vaha, aynı zamanda Kuzey Afrika’nın yerli halkı Berberilerin kültürlerini yansıtan bir müzeye de ev sahipliği yapıyor. Ünlü modacının anısına, ölümünden 2 yıl sonra Jardin Majorelle’in sokağına “Rue Yves Saint Laurent” adı veriliyor. Fas’taki bu bahçeden Bodrum’a gönderme yapmam için, Ege kıyılarında karşımıza çıkan koyu kobalt mavisinin tonunun “Majorelle mavisi” olarak adlandırıldığını hatırlatmam bile yeterli olabilirdi. Ama yetinmeyeceğim...
“TÜRKİYE’DE BAHÇE YOK”
İstanbullu sanayici İstemi Karakaya Bodrum’da birçokları için, geçen yıl aile mülkleri olan eski Maki Oteli’ni, “No: 81” olarak yenileyen turizm yatırımcısı olmaktan öte bir anlam ifade etmiyor olabilir. Türkbükü’ndeki 49 odalı butik oteli, rakiplerinden ayıran en temel özelliği restoranında kullanılan meyve ve sebzelerin kendi çiftliğinde üretiliyor olması...
Karakaya’nın Bodrum Gümüşlük’te 50 dönüm arazide kurulu Dereköy Çiftliği’ndeyiz...
Karyalılar döneminde şövalye mezarlığı olan, etrafı yemyeşil tepelerle çevrili bir vadi...
İçinde Bodrum değirmenlerinden esinlenilerek yapılmış bir evin de olduğu bahçede, ilk kez Güney Ege güneşi ile tanışan bitkiler görüyorum. Michelia ağacının çiçeklerini kokluyorum. Christion Dior, bu çiçekten parfüm üretiyormuş. Sıcak Akdeniz çanağında yetişmeyen Germen ve Slav halklarının kutsal kabul ettiği “thilla” cinsi ıhlamurlar, tropik iklimlerde yetişen bambular... Karadeniz’in bir yanıyla kanser tedavisinde kullanılan, diğer yanıyla zehirli olduğu kabul edilen porsuk çamı, çilekler, egzotik meyveler...
Karakaya, Adapazarı’ndaki bahçesinde şimşir yetiştirdiğini söyledikten sonra ekliyor: “Müşterilerimizi gözlemliyorum, kimse bahçesine nasıl bakacağını bilmiyor. Aldıkları bitkileri yaşatamıyorlar. Budamayı bilmiyorlar. Bahçe için 200 yıl geriye gitmek gerekir. Türkiye’de bahçe yok.” Dereköy Çiftliği için kurduğu hayali anlatıyor: “Burasını 2009 yılında kurmaya başladım. Bodrum Yarımadası’nda tarımsal alanda elektrik tüketiminde ikinci olduk. Amacım YSL’nin Marakeş’teki bahçesi gibi bir bahçe yapmak. Burada düğünler, davetler görmek istiyorum. Bahçe paylaşılınca anlamlı oluyor. Değirmen evimizi konaklamaya açabilirim.”
“MİLLİ TREN”İN KLİMASI HAZIR!
Karakaya’ya en çok hangi işinden para kazandığını soruyorum. Şimşir başta olmak üzere bahçe bitkilerinde kârlılığın yüksek olduğunu ifade ediyor. Cironun ise sanayiden geldiğini anlatırken, aynı gün aldığı bir haberi paylaşıyor. Sanayi Bakanlığı’ndan ürettikleri sürücü kabin klimaları için “Yüzde 100 yerli” onayı çıkmış. 1982 yılında rulman ithalatı ile yola çıktıklarını söyleyen Karakaya, 1992 yılında tramvay klimaları ve raylı ulaşım sistemlerinin elektrik ve elektronik parçalarını üreten Epa Ticaret ve Makina’yı kuruyor. 2006 yılından itibaren raylı sistemler için yaptıkları ithalatın yanı sıra İstanbul, İzmir, Eskişehir, Gaziantep belediyelerine çeşitli tiplerde klima üretimine başlanmış. 2009 yılından beri de yüksek hızlı tren (YHT) pazarındaki dişli rakipler, Bombardier ve Siemens’in onaylı tedarikçisi olmuş. Karakaya aldığı yeni lisansla birlikte Kuzey Afrika pazarındaki potansiyele dikkat çekiyor. Elbette bu durum temsilcisi olduğu firmaları da bir hayli ürkütüyor... Şurası açık ki Türkiye’nin demiryolu ağını büyütmesi, yerli sanayiyi güçlendirmeye başladı...
