Bu beyinsizler ordusu bu vatanın insanı olamaz
Önceki gün Habertürk’te Barış Kaygusuz’un “Dünyanın birçok yerinde deprem oluyor. Ama bir tek Türkiye’de insanlar ölüyor” başlıklı bir haberi vardı.
Hazırladığı listeye baktım, gerçekten yazık bize.
Bu güzelim cennet memlekette gram değerimiz yok.
Her deprem olduğunda yine ağlıyor, feryat ediyor, isyan ediyoruz.
Kaç kişi ölmüş diye korkuyla rakamı bekliyoruz.
Ve hiçbir şey değişmiyor.
Tabii hükümetler değişiyor…
İnsanlar değişiyor ama değişmeyen gerçekler var. En başta da en büyük gerçek deprem.
Acı hep aynı.
Bu ülkede asla değişen bir şey yok. Değersizlik hissi hep devam ediyor.
Ve bu acılar yaşandığı sıralarda da insanlıktan nasibini almamış beyinsizler ortaya çıkıyor.
Düşünün, İzmir depreminde de canlar yitip gitmiş.
Ocaklara ateş düşmüş.
Bir takım beyinsiz ordusu sosyal medyadan “Oh olsun” nidaları atıyor.
Yok “zina” diyor.
Yok “dinsiz” diyor.
Diyorlar da diyorlar.
Ocaklar yanmış.
Çocuklar, analar, babalar göçüklerin altında kalmış. İnsanlar canla başla hiç uyumadan, belki yemek yemeden göçük altından insan kurtarmaya çalışıyor. O beyinsizlerde gram üzülme yok. Oh çekiyorlar.
Acının, dili, dini, ırkı, zinası, alkolü, siyasi görüşü, bakış acısı olur mu?
Yürekler yanmış. Kimisinin evladı, kocası, karısı, anası, babası ölmüş sen oh çekiyorsun.
Üstelik bu oh çektiğin canlar senin memleketlin.
Memleket memlekettir.
İzmir’i, Hayat’ı, Bingöl’ü, Ankara’sı mı olurmuş?
Memleket memlekettir.
Doğusu da, batısı da, güneyi de kuzeyi de bizim insanımız. Bizim ülkemiz vatanımız.
Sen kendi ülkende yaşayan kendi insanın için üzülmüyorsan vah ki sana ne vah!
İnsanlıktan nasibini alamamış beyinsizler ordusu.
İnsan olmak bu kadar mı zor?
Bu kadar mı taş olmuş yüreğiniz, vicdanınız.
Kimse sevmedi mi sizi?
Kimse sevgi göstermedi mi?
Gerçekten ne diyeceğimi, ne düşüneceğimi şaşırıyorum artık.
Keşke hep çocuk kalsaydım, en başta bu beyinsizlerin farkına varmasaydım.
Bu beyinsizlerle aynı bayrak altında yaşamak dahi canımı acıtıyor. Bu beyinsizler benim bayrağıma, benim memleketime yakışmıyor.
Ve böyle bir durumda insan neye üzüleceğine şaşırıyor.
-Yitip giden hayatlara mı?
-Yoksa kendi memleketinde bu kadar değersiz olduğuna mı?
-Ya da beyinsiz ordusuyla aynı bayrak altında yaşadığına mı?
