Antik Yunan aşkın 7 türe ayrıldığına inanıyordu
Antik Yunanlılar; aşkın yedi haline inanıyordu. Bu aşk türleri, bir sevgiliye duyulan bağ ile doğa sevgisine kadar geniş bir bakış açısıyla ele alınıyor.
EROS (ROMANTİK AŞK)
Adını Yunan Aşk Tanrısı'ndan alan ve Afrodit'in (Aşk Tanrıçası) oğlu olan Eros, aşırı romantik ve cinsel duygular uyandıran, güçlü ve tutkulu bir aşk türüdür.
Her ne kadar tutkulu bir aşk olsa da, ilkel üreme dürtüsü ve Eros'un insan zihnini kontrol etme yeteneği, Antik Yunanlıların bunu potansiyel olarak dengesizleştirici, tehlikeli ve korkutucu bir aşk türü olarak görmesine neden oldu.
FILIA (DERİN DOSTLUK)
Bu aşk çeşidi sadakat, arkadaşlık ve fedakarlığın merkez olduğu; fiziksel ve romantik çekimin yoğunluğundan arınmış bir türdür. Bu tür aşk, aile ve arkadaşlara duyulur ve kişiler paylaşılan geçmiş sayesinde birbirine bağlanır.
STORGE (TANIDIK AŞK)
Storge, bir ebeveynin çocuğuna duyduğu sevginin ve içgüdüselliğin derin bağını temsil eder.
Ancak anlaşmazlıklar ortaya çıktığında bireyler arasında bir engel haline gelebilir ve sürtüşmeye neden olabilir. Alternatif olarak belirli bir takıma veya ülkeye bağlılığı veya vatanseverliği ifade etmek için de kullanılabilir.
AGAPE (ÖZVERİLİ AŞK)
Agape, yabancılara, doğaya veya Tanrı'ya duyulan sevgi gibi evrensel sevgidir. Daha genel olarak; bizi koruyan ve zenginleştiren psikolojik, sosyal ve aslında çevresel dokuyu inşa etmeye ve sürdürmeye yardımcı olur.
LUDUS (EĞLENCELİ AŞK)
Bu aşk türü; eğlenceye, dans ve flört etmeye, baştan çıkarmaya açıktır. Odak noktası eğlencedir ve bazen de hiçbir koşula bağlı olmaksızın fethetmek amaçlanır. Tüm bunlara rağmen uzun süreli olabilir ancak iki tarafın da yeteri kadar olgun olması gerekir.
PRAGMA (KALICI AŞK)
Pragma, çoğunlukla rasyonel ve gerçekçi bir bakış açısıyla ortaya çıkan, sevginin en pratik ve kullanışlı biçimidir. Pragmatik aşıklar önce akılları, sonra da kalpleri tarafından yönlendirilir. Değerli, uzlaşmayı bilen, sabırlı ve hoşgörülü bir eş ararlar. Bunda başarılı olurlarsa, daha derin bir bağ geliştirme ve uzun vadeli bir ilişki kurma olasılıkları daha yüksektir.
PHILAUTIA (KENDİNİ SEVMEK)
Aristoteles, "Başkalarına karşı duyulan tüm dostluk duyguları, bir insanın kendine duyduğu duyguların bir uzantısıdır" der. Yani kişinin başkalarını sevme kapasitesi, içsel sevgiden geldiğini düşünür.
Ancak Yunanlılar, kendini sevmenin bir kibre yol açacağını ve iyiliğin üzerinde tutulduğunda düşmanlığın gelişebileceğinin de farkındaydı.
Kaynak: Psychology Today, Bubble
