Vay arkadaş bu günleri de görebildik şükür

Yaz aylarında bir şarkı dile dolanıyorsa tamam.

Bu yaz da “Cennetten Çiçek” dillerde.

Mekanlarda o şarkı çalsın diye DJ’ye şampanyalar yollatılıyor.

Hatta mekanlarda defalarca çalıyor.

2020 yaz, “Cennet Çiçek” yazı oldu.

Zehra’nın şarkısı 7’den 70’e herkesin dilinde.

Mesela 2019 yazının hiti Zeynep Bastık’dan gelmişti. Hatırlayın “Felaket”i.

“Bu kız bir felaket felaket” diye diye geçirdik geçen yazı.

Bir önceki yaza gidelim.

Yani 2018 yazına.

O da Jabbar’ın “Raf” ıydı.

“Bulursun, ararsan hata. Hep ölçer, biçersen cefa. Unutulur gidersin, kaldırırlar rafa” diye diye bir yaz geçti.

Covid 19’lu geçen bu yaz da “Cennetten Çiçek” unutulmayacak.

Fakat bu şarkının değişik bir kavrama duygusu var. Bu yüzden uzun yıllar insanların dilinde olacak belli ki.

Hemen unutulmayacak.

Ancak Zehra’nın ilk çıkışta böyle bir şarkı yakalaması da işini zorlaştırdı.

Bunun üstüne çıkması zor. Ama tabii hiç de belli olmaz. Öyle bir şarkı yakalar ki, “Cennetten Çiçek” den de güzel olur.

Şarkı işi sürprizli bir iştir. Hiç belli olmaz.

Bu yazın aslında bir başka sürprizli şarkısı da yok değil. Simge’nin 2011 yılında çıkarttığı “Misafir” şarkısı fena şekilde dillerde.

Bizim arkadaş gurubumuzdan Feyzan Cihan sessiz sedasız her gün bu şarkıyı dinletmeye başladı.

Bizim geçmişten es geçtiğimiz şarkı fena dilimize dolandı.

Özellikle pandemi döneminin yıldızı oldu.

Şimdi de bir bakıyorum her yerde çalıyor.

Her mekanda.

Geçen hafta D Maris, Manos’ta bile Simge’nin “Misafir’i çalıyordu.

Bazı şarkılar vardır ki, gerçekten büyülüdür. Yıllar geçse bile yeniden harekete geçebilir.

Simge’nin “Misafir”i de tıpkı böyle.

“Fallarda çıkan biri” var diye diye bu yaz da tekrar etti kendini.

Uzun süredir beklediğim bir albüm vardı o da Sibel Can’ın albümü.

Önceki gün “Geliyorum” diye yayınladı “Hayat”ı.

Belli ki, gümbür gümbür geliyor.

Cuma günü çıkıyormuş. On şarkılık albümde benim de yıllar önce dinlediğim bir İsra Gülümser şarkısı var ki of of.

Çıkar çıkmaz dillere dolanacak, “Bil Diye Söylüyorum”...

Bir kadın işini, gücünü bırakmış.

Sokak hayvanlarının yemeğini alıp çöpe atıyor.

Hiçbir sebep yok.

Hiçbir neden yok.

Bir canlının yemek hakkını elinden alıyor.

Yaradanın yarattığı bir canlının.

Ne söylersiniz bu rezile…

Ne dersiniz.

Gerçekten görüntüyü izlerken söylediklerimi yazamıyorum şu an buraya.

O kadar öfkeliyim ki!

Sonra sakin olmaya çalışıp düşündüm.

Bu nasıl bir kadın?

Nasıl yetiştirilmiş.

Çocuğu var mı?

Kocası var mı?

Yeğenleri var mı?

Kardeşleri var mı?

Annesi, babası hayatta mı?

Bilmiyorum onlar nasıl düşünüyor. Onlar da bu kadın gibi. Ama ben bu kadının bir ailesinin bir ferdi olsam, bir daha yüzüne bakmayı bırak ailenin kütüğünden adını çıkartmak için mahkemeye verirdim.

Yüzünü görmeyi değil, adını bile anmazdım.