Dizilerdeki, mafyacılık modası yerini psikolojik şiddete bıraktı.
“Doğduğun Ev Kaderindir” tuttu, "Kırmızı Oda” verelim. Tamam o da tuttu “Masumlar Apartmanı” gelsin.
E tamam bunların hepsi iş yapıyor e hadi gelsin daha fenası diye diye şimdi de “Camdaki Kız” geldi.
İlk bölümünü izledim yeminle rüyama girdi.
Diziyi izlerken gerildikçe gerilmişim meğer.
Sonra bir baktım kendimi sıkmaktan çatlayacağım.
Sonra, “Yahu ne yapıyorum ben kendime böyle. Zaten mutsuzluk etrafımızda kol geziyor. Bir de dizi izlerken neden kendime bu işkenceyi yapıyorum” diye kızarak vazgeçtim.
Bakın bu dizilerdeki oyunculara asla lafım yok. Muhteşemler. Harika oynuyor hepsi.
Ama tamam da biz izleyicinin bam teline de bu kadar basılmaz ki!
Gerçekten koronadan değil, gerilmekten öleceğiz.
Bu konuların hepsi de gerçekten hayattan uyarlanıyor.
Tamam bazı anne, babalar dünyaya getirdiği çocuklarına işkence ediyor.
Çünkü onlar da anne ve babalarından bunu görmüşler. Başka bir şey bilmiyorlar.
Fakat o tip insanlar bu dizileri izleyerek “Ah ben de böyleyim. Utandım, kendimi düzelteyim mi?” diyecek.
Yok demeyecek.
Yani bunun çözümü bu diziler değil.
Olmamalı.
A diyeceksiniz ki, “Mafya dizileri mi olsun?”
Efendim bu soruyu bana sormayın isterseniz.
Hatta bunu soru olarak bile kabul etmiyorum. Aklı mantığı olan hiç kimse böyle diziler istemez.
Böyle diziler izlemek isteyen özel platformlardan açar izler. Çocukların bile izleyeceği kanallarda olmaz böyle şeyler.
Ve acilen tüm yapımcıların ve kanal sahiplerinin bir şey yapması gerek.
Şöyle kanallara bakıyorum bir tek Show TV’de “Güldür Güldür” var. Onun dışında gerim gerim gerilme.
Az biraz gülsek mi artık.
Az biraz eğlensek mi?
Zaten korona yüzünden gerginlik had safhada.
