Şeymacığım

-Serenay Sarıkaya’nın ünlü bir mücevher markasının Türkiye’deki ilk reklam yüzü olması. Ve Milano’da dünyaca ünlü yıldızlarla birlikte parlaması. Her gün sosyal medyada fotoğraflar paylaşıyor. Bence harika bir iş ve birliktelik olmuş.

-Yazlık yerlerden gelen görüntüler ile eskiye, normale döndüğümüzün hissine kapılıyorum. Çok hoşuma gidiyor. Daha da çok çoğalmasını istiyorum.

-“Sonbaharda normale döneriz” açıklamalarını okuyunca içimi bir neşe kaplıyor ki, anlatamam. Keyiften dört köşe oluyorum.

Mehmet Ali Erbil’in annesi ile ilişkisini anlattığı Jülide Ateş’in programından sonra insanların anneleri ile ilgili sorunlarını gündeme getirdiğini fark ettim.

Şöyle cümleler duydum:

-Herkes annesini sevmek zorunda mı? Ya kötü bir kadınsa. İlla ki, annem diye sevmem mi lazım? Benim annemle ilgili hep sorunum vardı.

-Annem bana “Ben senin annenim beni sevmek zorundasın. Ben seni dokuz ay karnımda taşıdım. Ne yaparsam yapayım kızmaman lazım bana” diyor. İyi de ya sonrası. Yaptığı hataları hiç görmemem gerektiğini söylüyor sürekli.

-Ben küçükken annem hep istemediğim şeyleri yapardı. Zamanla onu sevmemeye başladım.

-Annem ile ilgili yaşadığım sıkıntıları anlattığımda arkadaşlarım, “Saçmalama annen o senin. Ne yaparsa yapsın kızamazsın hep sevmek zorundasın” diye kızıyor bana.

Diye uzayıp gidiyor liste ve sorunlar elbet.

Genel anlamda çok kişinin anneleri ile ilgili problemleri var.

Ki vardır da.

Benim de çok tanıdığım kişi var. Annesi ile problemi olmayan yok gibi.

Mehmet Ali Erbil’in durumu daha da farklı ve en fenası.

Düşünsenize bir anne kendi öz evladını öz olmayan bir adama ezdiriyor.

Acı…

Ve işte burada devreye “Doğuran mı büyüten mi?” mevzusu giriyor.

Öyle kadınlar tanıyorum ki, kendi doğurmadığı çocuğa kendi öz annesinden daha güzel annelik yapan.

Gözü gibi sakınan.

Bakan kollayan.

Evladını ezdirmeyen.

Yani diyeceğim odur ki, kimse kusura bakmasın.

Dünyaya getirdi diye bir annenin, evladına her şeyi yapma hakkı yoktur.