Gülsem mi ağlasam mı!

Haftalarca bu köşede ve televizyon programında tek başıma çırpındım, “Yapmayın, bu virüsün nereden, kiminle geleceği belli değil. Bu ülke de yol geçen hanı değil. Aklı başında tüm ülkeler yurt dışından gelenlerden PCR testi istiyor. Onu yapmayan karantina uygulaması yapıyor. Biz ise herkesin elini kolunu sallayarak girdiği bir ülke olduk. Ne olur bu ülkenin vatandaşlarının canını koruyun” diye yalvardım.

Nihayet dün karar açıklandı.

Bundan böyle Türkiye’ye giriş yapacaklardan son 72 saat içinde yaptırılmış PCR testi istenecekmiş.

Teşekkür ediyorum.

Yine bu köşede Milli Eğitim Bakanı’ndan rica ettim.

“Yüz yüze sınavları lütfen erteleyelim. O sınava giren çocuklar sonra eve dönecekler. Ailelerinin, 65 yaş üstü büyüklerinin hep birlikte yaşadıkları evlere dönecekler. Tam da aile içi bulaşın arttığı bu günlerde sınavları bir süre ertelemekten bir şey olmaz. Zaten battı balık yan gider” dedim mealen.

Sağ olsunlar, yüz yüze sınavları ertelediler.

Onlara da teşekkür ediyorum.

Bakın özgür basın kötü bir şey değil.

Doğru düzgün şeyler öneriyor.

Halkın sesini dile getiriyor.

Halkın sesine kulak vermek iyidir.

Demokrasiler böyle işler.

Emin olun özgür basın ülkelere de, o ülkeleri yönetenlere de yalaka basından çok daha faydalıdır.

Olay TV ya da Cavit Çağlar meselesinde olaylar söylediğimiz gibi gelişti.

Hükümete ya da Cumhurbaşkanı’na yakın olan Cavit çağlar’ın Nevşin Mengülerle, Süleyman Sarılar’la yayıncılık yapmasının zor olduğunu söylemiştim.

Hatta Cavit Çağlar’ın “Kulaklarından tutar atarım” sözünü de aktarmıştım. O da “Ben öyle bir şey demedim” demişti ama dediğini herkes biliyordu.

Neyse Cavit Bey, herkesi attı. Kanalı da “şimdilik” kapattı.

Medyada da herkes bir yorum yapıyor.

Kimi diyor ki, “Çalışanlar için üzüldüm” kimi Çağlar’ı eleştirerek diyor ki, “Böyle olacağı belliydi. Baskılara dayanamayacaksan medya patronluğuna soyunmayacaksın.”

Ama niyeyse hiç kimse “durumu” eleştirmiyor, eleştirmek aklının ucundan geçmiyor.

Kurulma aşamasındaki bir medya, iktidar baskısından dolayı 1. ayı dolmadan kapanmak zorunda kalıyor.

Ve üzülerek görüyorum ki, herkes baskıyı normalleştirmiş, içselleşirmiş.

“Evet baskı normaldir. Medya patronu bu baskılara göğüs germelidir” şeklinde bir genel kanaat oluşmuş.

Hiç kimse de “Demokrasilerde medya patronluğu bir tür Karaoğlanlık, Malkoçoğluluk, Don Kişot'luk, Jean d’Arc’lık olmamalı. Medya patronluğu normal bir iş, normal bir uğraş olmalı. Medya patronlarına baskı olmamalı” demiyor.

Dün “İbadetin Dili” diye yazınca dört bir yandan farklı tepkiler geldi.

Herkes kendi meşrebine göre anlama taraftarı olduğu için bir grup “Ne yani Türkçe ezanı ve Türkçe ibadeti mi savunuyorsun. ” demiş.

Bir diğer grup ise “Anlamadığın bir dilde kitap okur musun? Kur'an sonuçta Tanrı’nın emirleri değil mi? Anlamadığı emre nasıl itaat edeceksin” diye sormuş.

Bu sorular abuk değil.

Dün de dediğim gibi konunun uzmanı ve meraklısı olmamakla birlikte bilenlerle yaptığım konuşmalar sonucu oluşan düşüncem şudur:

“İslam'a göre Kur'an Allah kelamıdır. Hem lafzen, hem mana olarak. Zaten Kur'an’da da ‘Onu Arapça indirdik' diye açıkça yazar. Bu nedenle de inananlar için Kur'an’ın orijinal dili dışındaki metinler Kur'an değildir. Meal ya da tefsirdir.

Meal Allah'ın kelamı değil, meali yazanın Allah kelamından ne anladığıdır. Bu yüzden de farklı farklı onlarca meal vardır. Her biri de farklı ayetleri farklı ifade etmiştir.

Bu yüzden de meal okumak, inananlar için aynı ilahi anlamı taşımaz.

Tefsir ise tefsiri yazanın Kur'an yorumudur. Yazarın meşrebine göre tefsir de değişir. Yine de gerçek bir Müslüman ibadetlerini Arapça yapsa bile okuduğu metnin mealini de bilmelidir.

İncil ise yine inananlar açısından Allah ya da Tanrı kelamı değildir.

Orijinal bir metin de değildir.

Farklı kişilerce nakledilmiş, farklı anlatımlardır.

Yüzlerce farklı metin kafa karışıklığı yarattığı, Hristiyanlığa Platoncu görüşler, Pagan gelenekler ve türlü farklı inanç etki ettiği, İsa’nın Tanrı mı, Tanrı’nın oğlu, yoksa ölümlü bir peygamber mi olduğu tartışmaları çığırından çıktığı için Doğu Roma İmparatoru Konstantin dönemin piskoposlarını bir araya getirerek 325 yılı yazında İznik Konsili’ni toplamış ve İncil hemen hemen bugünkü halini almış.

Tanrı kelamı olduğu düşünülmediği için de dilinin bir önemi yoktur.

Yani duaları kendi dilinden okuyup anlamak ama ibadeti orijinal dilinden yapmak sanki en olması gerekendir”

Bilmeyen kendini bilenle bir zannetmediği zaman.