Harvard ve Oxford'un ödü patlıyor

Son yılların en popüler, en yükselen politikacısı İçişleri Bakanı Süleyman Soylu.

Amerika’da ve Avrupa’da yükselen “aşırı milliyetçi” dalgayı Türkiye’de en iyi temsil eden siyasetçilerin muhtemelen 1 numarası.

Muhafazakar hassasiyetleri en iyi ve erken yakalayan, milliyetçi söylemleri en iyi kullanan, teröre karşı oluşan ulusal duyguyu en iyi anlayan yönetici olduğunu göstermeyi çok iyi beceren bir siyasi figür.

Kendi açısından çok ama çok başarılı.

Bu başarısı ona sağ siyasette çok güçlü bir pozisyon sağlıyor.

Öyle ki, iki farklı partide, Cumhur İttifakı’nın iki bileşeninde de “güçlü siyasi kimlik" algısı getiriyor.

Gerek MHP’de, gerek AK Parti’de aynı anda "Mevcut liderlerden sonra en güçlü desteğe sahip siyasi kim?" sorusuna verilen yanıtlarda önemli bir pozisyonu var Süleyman Soylu’nun.

Bu bir siyasetçiye kolay kolay nasip olacak bir şey değil.

Sakın yanlış anlamayın, bunları yazarak Süleyman Soylu’nun tutumunu onaylamıyorum.

Sadece tespit yapıyorum.

Boğaziçi Üniversitesi’nde rektör atamasına karşı yapılan işlemler sırasında da Bakan Soylu’nun söylemleri öne çıkıyor sürekli olarak.

Soylu “Rektörün odasını bastırmam” diyor.

Elbette ki rektör odası basılmaz, bastırılmaz. Zaten rektörün odasını basmak isteyen, kapıya dayanan falan yok.

Soylu bu cümle ile sanki rektörün odası tehlike altında ve öğrenciler şiddet uyguluyormuş gibi bir hava yaratıyor.

Sonra LGBT’cilerin bu topraklardan olmadığını söylüyor.

Müthiş bir eksen kayması yaratıyor, atama karşıtı tepkileri bambaşka bir yere taşıyor.

Dün ben Bardakçı’nın ve Reşat Ekrem Koçu’nun kitaplarını tavsiye ediyorum böyle düşünenlere.

Ama bugün kitap tavsiyesinden vazgeçiyorum.

Daha basit, daha anlaşılır bir şey göstermek istiyorum.

Bir fotoğraf.

Bu fotoğraftaki ünlü bir sanatçımız.

LGBT’nin T’si.

Türkiye’nin en ünlü transseksüeli.

Sayın Bülent Ersoy.

Buradaki fotoğrafı da bir iktidar iftarında çekilmiş.

Zaten Sayın Ersoy da iktidar destekçisi olduğunu hiçbir zaman gizlemiyor.

Yoksa mesele L veya G veya B veya T olmakla ilgili değil mi?

Aynı alkolde olduğu gibi.

AK Partili ise alkolik olmuyordu.

Burada da aynı şey mi geçerli!

Boğaziçi Üniversitesi’nde atanmış rektöre karşı tepkiler sanki bir öğrenci eylemi gibi lanse ediliyor sürekli.

Oysa bu aslında bir öğrenci eylemi değil.

Rektöre yönelik tepkinin baş aktörleri “öğretim üyeleri.”

Çünkü rektörün kimliği ve atanma biçimi öğrencilere değil, öğretim üyelerine yönelik bir tavır.

Ve öğretim üyeleri de “Bizden olmayan, bizim üniversitemizin öğretim üyesi kriterlerini karşılamayan birini kabul edemeyiz” diye tepki gösterdiler.

Öğrencilerin yaptığıaslında öğretmenlerine destek vermek.

Yani öğrenciler desteği kesseler de, tüm öğrenciler tutuklansa ya da evlerine, yurtlarına dönse bile öğretim üyelerinin tepkisi sürüyor ve sürecek.

Bu bir öğrenci eylemi değil, bu bir öğretim üyeleri tepkisi.

Ama her niyeyse, sürekli öğrenciler öne çıkarılıyor sanki öğretim üyeleri tepki göstermiyormuş gibi.

Yazık bu ülkeye.

Gerçekten yazık.

Yazık çocuklarımıza, yazık geleceğimize, yazık bugünümüze.

İktidarı ile muhalefeti ile al birini vur öbürüne.

Hepsi aynı. Hepsi “ben yaptım oldu”cu, hepsi kibirli.

Dün Taksim Meydanı’nın ortasına koyulan bankamatikleri yazdım.

Gerçekten tam bir rezalet.

Medyanın tam ortasında, hani yeni gelen halka saygılı olacağını belirten belediye tarafından meydanın göbeğine dikilen ATM anıtlarını.

“Yahu şunu kıyıya, köşeye bir yere koyun. Meydanın ortasına etmeyin” dedim.

Tık yok.

Umurlarında değil.

Onlar yaptı ya!

Olur.

Bize, o meydanı gören, oradan geçen vatandaşa b.k yemek düşer.

Bakın size bir şey söyleyeyim.

Boğaziçi’ne o rektörü atamakla, meydana o ATM’leri dikmek arasında temelde hiçbir fark yoktur.

Bugün o ATM’yi fütursuzca oraya koyan, yarın rektörü de fütursuzca atar.

O yüzden yazık bize diyorum.

Bu arada peşinen söyleyeyim, deniz taksi diye kızağa koyulan ucubeyi de bir ara yazacağım.

Aynı kafaya mahkum olmadığımız zaman.