Kol gibi bir şey

Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi, Türkiye Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Kıbrıs’ta Maraş ve iki devletli çözüm ile ilgili yaptığı açıklamaları kınamış.

Hadi ordan.

Pabuçlarımı kınasınlar.

Arsızlar.

47 yıldır süren bir sorun var ortada.

Sorunun çözülmemesinin temel nedeni ise şimdi bizi kınayanlar.

Avrupa Birliği’nin kendi ilkelerini yerle bir ederek Kıbrıs Rum Kesimi’ni Kıbrıs Cumhuriyeti adıyla üyeliğe kabul etmesi bu sorunun çözümünü imkansız hale getiren en önemli adımdır.

Komşularla sorunsuz ilişkileri bile üyelik kriteri olarak gören AB, bölünmüş ve kendi içinde sorunlu bir ülkeyi AB’ye kabul ederek bu sorunun çözümünü imkansız hale getiren en önemli adımı atan taraftır.

Sonrasında bugün bizi kınayan Birleşmiş Milletler’in o zamanki Genel Sekreteri Kofi Annan, Kıbrıs’ta tek devletli çözümü getirmek için aslında Türk tarafının aleyhine pek çok unsur içeren bir çözüm planı hazırladı.

Kıbrıslı Türkler, Türkiye’deki AK Parti iktidarının da desteği ve talebiyle, her şeye rağmen bu planı referandumla kabul ettiler.

Buna karşın AB tarafından şımartılmış Rumlar plana hayır oyu verdiler.

Ve buna karşın hiçbir bedel ödemedikleri gibi şımartılmaya da devam ettiler.

Bu şımarıklıkla tam bir çözümsüzlüğü dayattılar.

Artık iki devletli çözümden başka bir çözüm umudu kalmamışken Türklerin bu yöndeki çabalarını kınayan ve kendi planını reddeden Rumlardan yana tavır alan bir Birleşmiş Milletler.

Arsız dememin nedeni de bu zaten.

Kıbrıslı Rumlar BM'ye köpek muamelesi yapıyor, onlar hala oraya yaltaklanıyor.

Niye mi!

Çok açık.

Avrupa’da hiç sorunsuz devletlerin bölünmesine kimsenin gıkı çıkmazken, fiili olarak bölünmüş bir ülkenin bunun yasal hale getirilmesine gösterilen tepki bölünmeye değil, taraflardan birinin adının başındaki “Türk” kelimesinedir.

İşin içinde Türkler olmasa idi Birleşmiş Milletler adayı kendi eliyle, törenle böler iki tarafı ayrı ayrı üye yapardı.

Bu saatten Kıbrıs’ta BM’yi falan takmamalıyız.

Çünkü çok açık ki, takmayan kazanıyor.

Kıbrıs demişken, eski Cumhurbaşkanı Akıncı’nın siyasi görüşlerine pek katılmam. Hatta Fazıl Küçük’ün, Rauf Denktaş’ın mirasına, Kıbrıs Türklerinin 60 yıllık davasına ihanet ettiğini düşünürüm.

Ama ne yalan söyleyeyim, son yaptığı açıklamayı doğru buldum.

Devletlerin itibarının binalarının ihtişamı ile ölçülmeyeceği barizdir.

Kıbrıs’a hiç gittiniz mi, Başkanlık Sarayı'nı hiç gördünüz mü bilmiyorum.

Doğru eskidir.

Doğru küçüktür.

Ama çok şirin bir binadır.

320 bin nüfuslu bir ülke için de bana göre yeterlidir.

Yıllar önce iş için Kıbrıs’ta idim.

Nur içinde yatsın Rauf Denktaş Kıbrıs’ta olduğumuzu duymuş.

Asistanı telefon açtı.

“Eğer müsaitseniz yarın akşam Sayın Denktaş yemeğe bekliyor” diye.

Biz “Tamam” deyince ekledi.

“Çok da geç kalmayın. Akşam üzeri gelin.”

Biz de hava kararmadan bir taksiye atladık ve Başkanlık Sarayı’nın yolunu tuttuk.

Saray dediğim 1939 yılında Lefkoşa Valisi için yapılmış, 1960’tan sonra Türk toplumu liderlerine konut olarak tahsis edilmiş büyükçe, güzel bir kolonyal villa.

Taksiyle “Saray”ın avlusuna girdik.

Bir de ne görelim.

Avlunun bahçeye bakan köşesinde rahmetli Rauf Bey.

Önünde bir mangal.

Elinde bir karton.

Mangalı tutuşturmuş, kartonla yelleyerek ateşi yakmaya çalışıyor.

Bizi görünce “Erken dedikse bu kadar demedik” dedi gülerek.

Kömürlü ellerini uzatmak istemedi.

Bahçe hortumu ile ellerini çalkaladı.

“Size Kıbrıs kebabı yaptırdım” dedi.

Mangalı birine devretti.

Başkanlık Sarayı’nın içine girdik.

Debdebesiz bir yaşanmışlığın verdiği bir sıcaklık vardı konutun içinde.

Biraz anneannemin evi gibiydi.

Yıllarca birikmiş anılar duvarlara, sehpaların üzerine, büfelere, gümüşlüklere sinmişti.

Yeni hiçbir şey yoktu ama her şey pırıl pırıldı.

O konutun içinde kendimi mutlu hissetmiştim.

Hatırlıyorum.

Rauf Bey’den sonra bir daha gitmek nasip olmadı. Şimdi orada eski çalışma arkadaşım Ersin Tatar oturuyor.

Umarım oradaki anılara sahip çıkıyordur.

Beceriksizliğimizin faturasını başkalarına çıkarmaya çalışmadığımız zaman.