Dertlerimi Zincir yaptım

Cübbeli Ahmet Hoca çıkıp televizyonda “Çocuklarınızı imam hatiplere göndermeyin” diye algılanan bir cümle etti.

Kıyamet koptu.

Doğma büyüme radikal İslamcı Cübbeli bir anda neredeyse dinsiz ilan edilecekti.

O kadarı olmadı ama Milli Eğitim Bakanlığı’nın kendisini dava edeceği yansıdı medyaya.

Son derece iyi bir hekim olan Prof. Zafer Kurugöl bir röportajda bir sağlık ocağında bir bebeğe başka bir aşı yerine yanlışlıkla corona aşısı yapıldığını, bebeğin takip altında olduğunu, bir yan etki oluşmadığını ve yüksek antikor yanıtı gözlemlediklerini aktardı.

Kıyamet koptu.

Sanki yanlış aşıyı yapan Zafer Kurugöl’müş gibi hava oluştu.

Zafer Hoca hakkında suç duyurusunda bulunulacağı açıklandı.

Ben hukukun, yargının insanlar üzerinde bir tehdit gibi kullanıldığı ve doğruları ya da fikirleri korkutup engellemek için bir silaha dönüştüğü başka bir medeni ülke görmedim.

Cübbeli Ahmet Bey’inki bir fikir.

İnançlı bir insan olarak düşüncesini ve gözlemini aktarıyor. “İyi eğitim vermiyorlar” diyor.

Hemen dava tehdidi.

Niye!

Kimse fikrini söylemesin, söyleyemesin, beğenilmeyen fikirler ortalığa dökülmesin, başkaları ayağını denk alsın diye.

Zafer Kurugöl’ünkü ise fikir de değil, düpedüz gerçek.

Olay doğru.

Yanlış aşı yapılmış.

Ve takipte.

Bir dava açılacaksa ancak aşıyı yapanlara açılabilir. Ya da bilemedin bebeğin ailesi kişisel verilerinin açıklanmasından ötürü şikayetçi olabilir.

Ama hayır Zafer Kurugöl dava açmakla tehdit ediliyor.

Niye bir ayıbı ortaya çıkardı, bir yanlışı gösterdi diye.

Dava tehdidi ile başka ayıpların, başka yanlışların ortaya çıkması engellenmeye çalışılıyor.

Çünkü gayrı medeni insanlara göre sorun yanlış yapılması değil, yanlışın ortaya çıkması.

Hukuku böyle kullanmak kabul edilebilir bir şey değildir.

Hukuk susturucu değil, aydınlatıcı olmalıdır.

Hukuku susturucu yaparsanız egzoz gibi arkanızdan pis bir koku ve kirlilik yaratır.

Hukuku aydınlatıcı gibi kullanırsanız önünüzdeki yolu karanlıkta gösteren bir far gibi olur.

Hukuk önünüzü aydınlatmıyorsa karanlıkta bir yere çarpmanız ise kaçınılmazdır.

Hıncal Uluç ağabeyimiz Ekrem İmamoğlu’na kızmış.

“Dostum zannettiğim İmamoğlu bana verdiği özel telefonunu açmıyor, yazılarıma dönüş yapmıyor” diye yazmış.

Hıncal Uluç’un yıllardır sürdürdüğü hatası bu.

“Dostum” meselesi.

Tecrübeli bir gazeteci olarak biz gazetecilerin “Dostum” diye bir özne ile yazı yazmaması gerektiği.

Kulüp başkanları, belediye başkanları, teknik direktörler, siyasetçiler, sanatçılar Hıncal Uluç’un dostudur.

Yazılarına hep böyle girerler.

Biz gazetecilerin böyle bir şey yazması hiç ama hiç doğru değildir.

Elbette dostlarımız vardır ama yazımızda dostum-düşmanım diyemeyiz.

Yazılarımızın öznesi dostlarımız veya düşmanlarımız olamaz.

Ayrıca Hıncal Abi sorarım sana Ekrem İmamoğlu niye senin dostun olsun?

Beraber mi büyüdünüz, mahalle arkadaşın mı, birlikte çapkınlık mı yaptınız, türlü macera mı yaşadınız, zor günlerinizde birbirinize el mi uzattınız, sana böbreğini mi verdi!

Niye dostun olsun senin?

Belediye Başkanı olduğu zaman tanıdığın, belediye başkanı olmamış olsa asla yolunuzun kesişmeyeceği birisi İmamoğlu.

Nereden dostun oluyor!

Toplasan bütün tanışıklık geçmişiniz 2 sene.

Hadi ilçe belediye başkanlığından tanıyorsun diyelim, 6-7 sene.

Bu zaman zarfında ya üç kere gördün ya 5 kere.

Sana ihtiyacı olduğu dönemde seni biraz pohpohladı, saygı gösterdi, bir de yalandan telefonunu verdi diye niye dostun olsun?

O belediye başkanı, siyasetçi, sen gazetecisin Hıncal Abi.

Dostluğunu bu kadar ucuzlatıp yaygınlaştırma.

Gerçek dostlarına ayıp oluyor.

Ayrıca ayıdan post, siyasetçiden ve gazeteciden dost olmayacağını bunca yıldır anlayamadın mı Hıncal abi?

Ormanın tek tek ağaçlardan ve içinde yaşayanlardan oluştuğunu unutmadığımız zaman.