Düşmeseydi inecekti

Biz Emevi Camii’nde namaz kılacaktık.

İş döndü dolaştı, Beşar Esad’ın Habib-i Neccar Camii’nde namaz kılmasına evrildi.

Namazı bırakın adam doğrudan camiye ve çevresine talip.

Suriye, açık açık Türkiye topraklarında gözü olduğunu açıkladı.

Türkiye ise bildik yanıtı patlattı.

“Topraklarımızda gözü olanın ne hale geldiğini tarihi okuyanlar bilir.”

Güldüm.

Gözün ortalıkta bir Atatürk aradı.

Ne yazık ki, yok.

Bakın başından beri “Göçmen sorunu Türkiye’nin beka sorunudur” derken hep bunu kaset ettik.

Şu anda Hatay ve Kilis gibi Suriye ile sınır olan kentlerimizde Suriyeli göçmen sayısı, vatandaş sayımızı geçti.

Bunlar Esad karşıtı gibi görünse bile sonuçta Suriyeli.

Bunların yarın ne yapacağını kim bilebilir.

Hadi iyimser olup, bunların Esad karşıtı olduklarına inanalım.

Yarın Esad sonrasında ne yapacaklarını kim bilebilir.

Daha fazlasını söylemek, yazmak istemiyorum ama bu öngörüsüz, bu bilinçsiz, bu yanlış politikaları başımıza saranların, gelecekte hangi çorapların örüleceğini öngörmeleri sizce mümkün müdür!

Esad karşıtı oldukları için Suriye’den kaçıp Türkiye’yi bir nevi işgal etmiş olan bu 5 milyon kişinin bir gün bile Esad karşıtı bir gösteri yaptıklarını görmedik.

Ama giderek artan dozda Türkiye’yi tehdit ettiklerini, giderek küstahlaştıklarını görüyor, biliyor, yaşıyoruz.

Bu “Arabofilinin” sonu pek de hayırlı görünmüyor.

Atalarımızdan kalan bir ülkede giderek yabancılaşıyoruz.

128 milyar nerede sorusu önemli olmakla beraber yerine koyulabilecek bir şeyi aramaktadır.

Umarım yarın öbür gün Hatay nerede, Kilis nerede, biz neredeyiz diye sormak zorunda kalan bir duruma gelmeyiz.

Giderek artan online ticaret, her türlü eve teslim sistemi başka illeri bilmem ama İstanbul’u yaşanmaz hale getireceğe benziyor.

Bu sistemlerin, süre ile ilgili vaatlerinden ötürü, mopedlerle servis hizmeti yapan kuryeler insanlık dışı bir acele içindeler.

Bu yüzden de artık İstanbul’da trafik kuralları motokuryeler için geçerli değil.

Küçücük tekerlekli, minik motorların üzerinde bütün ağırlık dengesini bozan ve motoru kullanılması hayli tehlikeli hale getiren taşıma kutularının yarattığı tehlike çok açık.

İlginç bir şekilde sanki bu motorların bir istiap haddi yokmuş gibi davranılıyor.

Bir kez bile bu motorları durdurup, “Bu kadar yük taşıyamazsın” diyen trafik polisi görmedim.

Bir diğer mesele ise trafikte ters yol, düz yol, girilmez yol, trafiğe kapalı yol kavramları da motokuryeler için geçerli değil.

Tek yönlü bir yoldan giderken, karşınızdan son sürat gelen kuryeler görmek artık hiç alışılmadık bir durum değil.

Ya da trafik tıkandığı için kaldırımlardan son hızla yayaların üzerine gelen motokuryeler artık vakayı adiye.

“Evladım burası yol mu?” dediğin motokurye sürücüsünden “Babanın kaldırımı mı?” cümlesini duyunca seviniyorsunuz çünkü genelde daha ağır hakaretler ve küfürler işitiyorsunuz.

Bu motorları kullanan kişilere emin olun kızmıyorum.

Büyük bir zorlukla hizmet vermeye çalışıyorlar, canlarını tehlikeye atıyorlar.

Benim kızdığım bu denetimsizlik ve o sürücülerin önce kendi canlarını, sonra bizim canımızı tehlikeye atmalarına karşı kuralları uygulamakla görevli olan trafik polislerinin umursamazlığı.

Kamu kurumlarının kapısı herkese açık olduğu zaman.