Tesla gelir, BTK'ye takılır

Madem bugün otomobil mevzuuna girdik oradan devam edelim.

Yine hepiniz ve hepimiz farkındayız ki, Türkiye’de otomobil tedarikinde bir sorun var.

Hemen hemen hiçbir marka pazarın talep ettiği sayıda araç getiremiyor.

Bu yüzden de geçmişte olduğu gibi karaborsa hortluyor, araçlar el altından primli satılıyor, 2. el araçlar sıfırdan daha pahalıya alıcı buluyor.

Devlet ise bayi baskınları ile buna çözüm bulmaya çalışıyor.

Arz azlığının nedeni olarak da Dünya’daki “çip krizi” gösteriliyor.

Oysa krizin kaynağı “artık” çip değil, devletin kaynağı devletin ta kendisi.

Türkiye’de bugün otomobil bulmak zor ve aylarca kuyruk var çünkü üreticiler Türkiye’ye otomobil satmak istemiyor.

Şaka yapmıyorum gerçek bu.

Şu anda Avrupa’da, Amerika’da otomobile talep hayli yüksek.

Bu yüzden de markalar otomobillerini Türkiye’ye getirmektense Avrupa pazarında satmayı tercih ediyorlar.

Bunun nedeni ise Türkiye’deki vergilerin yüksekliği.

Vergilerin çok yüksek olması nedeniyle, markaların Türkiye’deki kâr marjları çok düşüyor.

Üreticiler de düşük kârla araç sattıkları Türkiye’ye araç yollamaktansa yüksek kârla sattıkları pazarlarda otomobil satmayı tercih ediyor, Türkiye kotalarını mümkün olduğunca düşük tutuyorlar.

Bu aşırı yüksek vergiler sürdüğü müddetçe Türkiye’de otomobil bulmak hep zor olacak.

Haberiniz olsun.

Kimsenin kimseye hakaret etme hakkı yok.

Sıradan vatandaşa da, Cumhurbaşkanı’na da.

Hiçbirimizin hakaret etme özgürlüğü yok.

Ama zaman zaman bu konuda ölçüyü kaçırdığımız olmuyor değil.

Benim de.

Bazen bu köşede ben de kendimce hakaret olmayan ama muhatabınca hakaret olarak algılanan cümleler kuruyor, ifadeler kullanıyorum.

Hakarete uğradığını düşünen kişi soluğu savcılıkta alıyor, davacı oluyor.

Savcı da yazdıklarımda hakaret olduğuna kanaat getirirse konuyu mahkemeye taşıyor.

Bazen de savcı burada hakaret yok diyor ve dava açmıyor.

O zaman hakarete uğradığını düşünen kişi bir üst mahkemeye başvuruyor.

Bazen de dava açılıyor, yargılanıyoruz.

Kimi zaman beraat ediyoruz, kimi zaman mahkum oluyoruz.

Uzunca zamandır sert bir muhalif gazetecilik yapan Sedef Kabaş da bir televizyon programında bir şeyler söylemiş.

Dinlemedim okudum.

Eski, bildik bir cümleyi tekrarlamış.

Bazıları da bu cümlede hedefin Cumhurbaşkanı Erdoğan olduğunu düşünmüş.

Kızmış, öfkelenmiş.

Ve gece yarısından sonra Kabaş’ın evi basılmış, gözaltına alınmış.

O sırada Adalet Bakanı Gül sert bir açıklama yapmış ki, bir Bakan’ın hele hele Gül gibi genelde özgürlükçü tavrı ile öne çıkan bir bakanın bunu yapması olacak iş değil.

Tabii olarak bu sözlerin ardından Sedef Kabaş tutuklanmış.

Sedef Kabaş hakaret etmiş mi etmemiş mi, hedef Cumhurbaşkanı mı idi değil miydi buna elbette yargı karar verecek.

Ancak ortada gerçek bir garabet var.

Gece yarısı gözaltı.

Ve hemen bir tutuklama.

Bu bir cinayet davası değil.

Bu bir hakaret davası.

Bu kadar olağandışı bir hız ve üzerine bir de tutuklama.

Hiç kimse buna normal bir adli süreç diyemez.

Bu Türkiye’yi küçük düşürecek, Türkiye’yi Adalet’in olmadığı bir baskı rejimi olarak gösterecek kötü bir uygulama.

Bu ne Türkiye’nin lehine, Cumhurbaşkanı’nın lehine.

Bakın hiç kimse Sedef Kabaş yargılanmasın falan demiyor.

Ama bu ne şiddet ne celal.

Sedef Kabaş da bu gereksiz tutuklama ile Osman Kavala’nın yanına 2. bir kişiyi de eklemiş oldu.

Ve şansa bakın ki her ikisi hakkında da tutuklama kararını aynı hakim vermiş.

CHP’nin Cumhurbaşkanı’na hakaret suç olmaktan çıkarılsın şeklindeki teklifini çok doğru bulmadığımı söylemem lazım.

Bu teklif dönüp dolaşıp, başka yerlere gider, teklifi yapan yaptığına pişman olur.

Bugün size hakaretten mustarip bir Cumhurbaşkanı’ndan söz etmek istiyorum.

Gençler bilmez ama yaşı tutanlar hatırlayacaktır, rahmetli Cumhurbaşkanı Cevdet Sunay’ı.

Benim çocukluğumun Cumhurbaşkanı’ndan.

Sunay, 27 Mayıs darbesi sonrası Genelkurmay Başkanlığı’na gelmişti.

1966’da emekli oldu.

Aynı yıl kontenjan senatörü yapıldı ve hemen ardından görevden ayrılan Cemal Gürsel’in yerine Cumhurbaşkanı seçildi.

Gafları ve becerisizliği ile ünlüydü.

Tek cümlelik konuşmaları dahi bir kağıttan okuması, anlamsız soruları hep alay konusu olurdu.

Alman TRT’sine teşekkürü ise bir efsaneydi.

Darbeci kalıntısı olduğu için pek sevilmezdi üstüne bunlar da gelince iyice tadı kaçmıştı.

Cumhurbaşkanı’na hakaret o günlerde de suç olduğu için kendisine “Çivit marka” derlerdi çünkü o günlerde en satılan çivit markası “Öküzbaş” çivitleri idi.

Cumhurbaşkanı’na çivit marka diyen pek çok kişi yargılanmıştı o dönemde de.

Kendisine takılan bir başka lakap ise Et Balık Kurumu idi.

O sırada Et Balık Kurumu’nun amblemi bir büyükbaş hayvan kafasıydı ve altındaki E.B.K harfleri ise Sunay’ın konumuna atfen “En Büyük Komutan” olarak okunurdu.

Yani anlayacağınız Türkiye’de hiçbir tartışma yeni değil.

Sürekli dönüp dönüp başa sarıyoruz.

Korkmayana değil, korkusuna boyun eğmeyene cesur dendiğini unutmadığımız zaman.