Edep aramıyorsanız adam haklı

Sedat Peker’in aylardır anlattıklarını herkes gibi ben de merak ve ilgi ile izliyorum.

Bu anlatılanlara karşı yaprak kımıldamamasını ise herkes gibi ben de garip buluyorum.

Yine de anlattıkları tarihe not düşüyor.

Söylediklerinin pek çoğu aslında bilinen, konuşulan, duyulan, dedikodusu yapılan ama belgesi olmadığı için yazılamayan şeyler.

Belli ki, Peker’de bunların bazılarının belgesi de mevcut.

Son tweet dizisinde anlatılanların aşk meşk tarafları çok konuşuluyor olsa da beni asıl ilgilendiren işin o tarafı değil.

Bana göre kimseyi de ilgilendirmemeli.

Sonuçta ortada bir kamu menfaati söz konusu değil.

Ancak yine de bir konu galiba sadece benim ilgili çekti.

“Tahsisli plaka” meselesi.

Bir spiker kadın, siyasi gücü olduğunu düşündüğü sevgilisinden “tahsisli plaka” istiyor.

O da gerçeği edinmek pahalıya mal olur diye sahtesini bastırıp sevgilisi kadının otomobiline taktırıyor.

Böyle bir şeyi ilk kez duyuyorum, ilk kez görüyorum.

Türkiye Cumhuriyeti Devleti başta PKK ve birtakım İslamcı terör gruplarının tehdidi altında olduğum için bana 25 yıl boyunca koruma tahsis etti.

Bir gün bile aklıma “tahsisli plaka” istemek gelmedi.

Bırakın istemeyi, teklif etseler “Ne haddime” diye reddederdim.

Ama gelinen noktaya bakın ki, bir spiker bunu istiyor.

Hadi bu da olabilir.

Sevgilisi bunun sahtesini bastırıp veriyor.

Bu ortaya çıkıyor.

Tık yok.

Kimseden tık yok.

Ne bir araştırma, ne bir soruşturma, ne bir sahtecilik incelemesi.

Bu işin bir boyutu.

Bir başka boyutu ise kim olduğunu, ne iş yaptığını bilmediğim, adını bir otele çökme olayı nedeniyle duyduğum bir işadamına “tahsisli plaka” verilmiş.

Daha bilmediğimiz kimlere verilmiş Allah bilir.

Biz otomobilimizin muayenesini bir gün geç yaptırsak, trafik sigortasını üç gün geciktirsek cezayı yapıştırıp, otomobilimizi bağlayan devlet, kim bilir kimlere sahte plaka ile dolaşma hakkı vermiş.

Yahu bu ülkenin gerçekten çivisi çıkmış be.

Hakikaten bitmişiz.

Emin olun okeye dönüyoruz.

Türkiye’nin diplomatik zaferi sonucunda terör örgütlerine karşı tavır almayı kabul eden bir bu sayede Türkiye’nin NATO’ya girişlerine onay verdiği ülkelerden İsveç’te dün ne vardı biliyor musunuz!

PKK gösterisi.

Öcalan bayrakları ile yürüyüş.

Ama şimdi adamlara bir şey demeye kalksak, "Söz vermiştiniz. Bu ne iş" falan diyecek olsak “Ne var canım, siz de devlet televizyonunda adamın mesajını okutmadınız mı, terörden mahkum kardeşiyle devlet televizyonunda röportaj yapıp yayınlamadınız mı?” deseler, verecek yanıtımız yok.

Tatilin ilk bölümünü bitirip dün itibarıyla memlekete döndüm.

Oh be…

Medeniyete kavuştum.

Şişli’den gazeteye gitmek için taksi beklemeye başladım.

Önümden bomboş en az 20 taksi geçti.

Birine bile binmeyi başaramadım.

Evet. Dünyanın tüm büyük metropollerinde taksi bulmak zordur ama taksiler dolu olduğu için zordur. Boş taksinin müşteri almadığı metropol yoktur İstanbul’dan başka.

Ben taksi beklerken, ters yönden gelen bir motorlu kurye gelip çarptı.

Gidonu bacağıma saplanacaktı.

Süren çocuğa “Ne yapıyorsun evladım, delirdin mi tersten gelinir mi?” diye sertçe çıkıştım.

Öyle bir küfür etti ki. Kulaklarıma inanamadım.

Elimi kaldırdım, bir tane patlatacaktım.

Durdum “Fatih Altaylı kurye çocuğu dövdü” haberleri canlandı gözümde.

“Hadi git başımı belaya sokma” dedim.

Sunturlu bir küfür daha yedim.

Kim bilir belki de canımı kurtardım. Muhtemelen bıçak çekip bir tarafıma saplayabilirdi de!

Ardından bir taksiye attım kendimi.

Sürücü “Maslak tarafına gidiyorum. Yolum üzerindeysen bin. Yok değilsen in” dedi.

İndim.

Yürümeye karar verdim.

Nargile kafeler arasında, tek kelime Türkçe duymadan, sanki bir Arap şehrindeymiş gibi gazeteye kadar geldim.

Gazetenin yakınında karşıdan karşıya geçerken, duran bir otobüsün şoförünün camdan salladığı tükürükten bir vücut hareketi ile son anda kurtuldum.

Gazetede işlerimi hallettikten sonra gazeteden otomobili alıp çıktım.

100 metre gitmeden tek yönlü yolda tersten gelen bir otomobille burun buruna geldim.

İnatlaşmamak, kavga etmemek için mecburen 50 metre geri geri gidip yol verdim.

Kırmızı ışıkta bekleyip, U dönüşü yaparken ters yönden gelen bir martı ve üzerindeki iki kişiyle çarpışmaktan son anda acı bir fren yaparak kurtuldum.

Eve giden tek yola park etmiş ve bütün yolu bloke ederek içindeki malları indiren kamyoneti 10 dakika kadar bekledikten sonra eve ulaşabildim.

Tam eve girecekken kaldırımdaki köpek pisliğine bastım.

Sonuçta hoş bulduk.

Memlekete dönmek böyle bir şey işte.

Olan bitene şaşırmaya başladığımız zaman.