El

Ne Kasım ayıymış be…

Neredeyse her gün takım elbiseleri giyip camiye gidince, kızım “Baba sen en iyisi caminin bahçesine bir çadır kur" dedi.

O kadar çok cenazeye gittim ki bu ay.

Eş dost tanıdık.

Çok kayıp oldu.

Sizin de duyduklarınız var aralarında.

Önce Gökçe Atuk kardeşimin annesi, gemiden düşerek hayatını kaybetti. Onun cenazesindeydik, gıyabında.

Ardından Sevgili dost izzet Çapa’nın annesi, Günnar Uğurlu’nun kaybını pek çoğunuz duydu zaten.

Hemen arkasından geçen Cuma Yavuz Kocaömer’i kaybettik.

Bir ömrü engellilere adamıştı.

Çeyrek asır önce birlikte TESYEV’i kurmuştuk.

Türkiye Engelliler Spor ve Eğitim Vakfı.

Daha doğrusu o kurmuş, biz ona yancılık yapmıştık.

Tek başına vakıftı zaten.

Yıllar boyunca on binlerce engelli sporcuya destek oldu.

Yardım etti. İmkan sağladı.

İmkan yarattı.

10 numara dost, 10 numara insandı.

Berbat bir hastalığa yenik düştü.

Onun acısını yaşarken, sevgili dost Abdürrahim Albayrak’ın torunu Batuhan, 15 yaşında çok acı biçimde aramızdan ayrıldı.

Biz ona ağlarken akşam saatlerinde Hıncal Uluç’un ölüm haberi geldi.

Gazeteciliğe başladığım günden beri tanıdığım, birlikte çalıştığım, son yıllarda az görüşsek de çok sevdiğim Hıncal Ağabey’in.

İyi bir gazeteci, farklı bir gazeteciydi.

Çok şeyi ondan öğrendim.

Kimini yapmak için, kimini yapmamak için. Hastalandığından beri hakkında söylenenlere bakıyorum.

Üzülüyorum.

Huysuzdu, bir sevgi böceği değildi ama bu kadarını da hak etmiyordu.

Dün kaybını duyuran bir tweet attım.

Neler dediler.

Şunu da söyleyeyim.

Birinin dostu olmak onun her yaptığını, her söylediğini onaylamak anlamına gelmiyor.

Nur içinde yatsın Hıncal Ağabey’i çok eleştirdim, aleyhine çok yazı yazdım.

O da bana insafsızca, bazen hak etmediğim kadar ağır, “Hınç” dolu yazılar yazdı.

Ama dostumdu.

Dostuydum.

Dostluk kızınca bırakılacak bir şey değil bana göre.

Son olarak Fatih’te, Hırka-i Şerif’te onun çok sevdiği Kilis lokantasına gitmiştik.

O, ben ve hemşehrisi Mustafa Cengiz ile.

Şimdi ikisi yok.

Hayat kısa.

Daha önce dediğim gibi.

Dostluklara sarılın.

Akılda kalan o güzel anlar olsun.

Medical Park hastanelerinin sahibi Muharrem Usta aradı dün.

Dünkü yazımı okumuş.

Açıklama yapmak istedi.

“Muharrem Bey, yazıyı dikkatle okursanız size yapılan yanlış demiyorum. Doğrusu size yapılan. Bayındır’a yapılan haksızlıktı. Benim dikkat çekmeye çalıştığım benzer iki vaka karşısında kamu otoritesinin aldığı iki farklı tavır. Bana adaletsiz gelen bu” dedim, daha o bir şey demeden.

Muharrem Bey de “Biz o zaman da Özel Hastaneler Birliği olarak Bayındır Hastanesi’nin arkasında durduk ve yapılanın yanlış olduğunu vurguladık. İki çalışan rezillik yaptı diye hastane kapatma olmaz diye biz de dedik” dedi.

Elhak doğru, demişlerdi.

Muharrem Usta, görüntülere de açıklık getirdi.

“Bir hastabakıcı, belli ki hastadan iğreniyor. Yüzündeki bizim sekresyon dediğimiz sıvıyı temizleyecek ama bunu son derece çirkin, terbiyesiz, kaba biçimde yapıyor. (Muharrem Bey burada çok içten bir şekilde ağır bir tabir kullandı) Hastanın yüzünü oradaki çarşafla temizliyor. Görüntülerin tamamı izlendiğinde bir işlem yaptığı ama bu işlemi çok çirkin biçimde yaptığı belli. Tabii ki, kabul edilebilir bir durum değil. Zaten hemen işlerine son veriliyor. Hastaya da durum bildiriliyor. Sonrasında hasta davacı oluyor. Yargı davayı reddediyor. Kabul de edebilirdi. Biz orasını bilemiyoruz. Yargının kararı. Aylar sonra olay halka maloluyor. Hasta ile alay edilme, hastayı küçük düşürme söz konuş değil. Sadece bir çalışanın kötü muamelesi var ve biz anında bu çalışanları işten çıkarmışız. Başka ne yapabilirdik ki” diyor.

Bence de haklı.

Yapabilecekleri tek şey işten çıkarmak.

Dövecek, işkence edecek halleri yok.

Her işte, her zaman kötü niyetle veya beceriksizlikten işini kötü yapan birileri olabilir.

Bunun tüm faturası kuruma yüklenemez, işini yapan onlarca, yüzlerce, binlerce insana mal edilemez.

Benim de söylediğim tam bu.

Yanlış olan Bayındır Hastanesi’ni kapatmak idi.

Ne var ki, benim yazıdan sonra Sağlık Bakanlığı, Medical Park’ın o hastanesinin de faaliyetlerine son verdi.

Yani yanlışı tekrarladı.

Peki ya yarın bir Şehir Hastanesi’nde benzer bir olay yaşanırsa ne yapacaksınız?

Onu da kapatacak mısınız!

Yanlışta ısrarın akıllı insanların tavrı olmadığını anladığımız zaman.