Görmezden gel yok sansınlar politikası

Ne zaman sözde dini eğitim verilen bir kursta çocuklara yönelik bir taciz, bir tecavüz olayı patlak verse aklıma hep şu soru gelir.

“Yahu bu ülkede madem çoğunluk dinini iyi biliyor da, niye çocukları bu yerlere yollarlar da, dinlerini evde öğretmezler?

Ve bunu tüm araştırmalar ortaya koyuyor ki, bu ülkenin insanlarının matematik bilgisi zayıf niye çocuklara matematik kursları açılmaz?

Niye yatılı Kuran kursu vardır da, niye yatılı matematik kursu yoktur?”

İsveç tam manası ile "Bokunu çıkardı”.

“Bizim burada demokrasi var, fikir özgürlüğü var” diyerek Türkiye’ye yönelik her türlü terbiyesizliğe, hakarete seyirci kalmanın, hiçbir şey yapmamanın özgürlükle alakası olamaz.

Üstelik de o İsveç, birkaç yıl önce bir gazetecinin (Banu Avar) hazırladığı bir programın yayınlanmaması için İsveç Büyükelçisi Türk Dışişleri' ni ayağa kaldırmış, program yayınladıktan sonra Türkiye’deki palavradan liberaller ve daha sonra yetmez ama evetçiler diye anılacak grup epey bir gürültü koparmıştı.

O İsveç’in şimdi “Vallahi kusura bakmayın bizde özgürlük var” demesi tamamen palavradır.

Ve zaten niyet bellidir.

Türkiye’yi tahrik, Türkiye’nin iç siyasetine belki de ters kolpa denilen türden bir müdahale.

Bir yandan PKK gösterileri ve Türk Cumhurbaşkanı'na yönelik hakaretler.

Ve hemen ardından sanki İsveç’te başka Müslüman ülke büyükelçiliği yokmuş gibi, Suudi Arabistan Büyükelçiliği orada durup dururken gelip Türk Büyükelçiliği önünde Kuran yakmalar.

Bunlar hiç ama hiç normal değil, hiç sıradan değil.

İsveç’in unuttuğu şey ise ne zaman böyle tırmanışlara izin verseler bedeli kendileri ödüyorlar.

Kucak açtığı bir terörist tarafından Başbakanı öldürülen bir ülkenin tarihten ders almamış olması da ayrı bir garabet.

İsveç’i yönetenler, şimdi koltuğunda oturdukları Olof Palme’yi biraz hızlı unutmuş görünüyorlar…

İnşallah bizimkiler de birkaç F-16 uğruna İsveç'in bu yaptıklarını unutmazlar.

Birkaç pazardır otomobil yazıları yazınca, bazı okurlar “Eskiden ne güzel müzik sistemleri, mutfak aletleri, yaşama keyif veren şeyler yazardın. Niye şimdi yazmıyorsun. Otomobilin yanı sıra onları da yazsana” mealinde mesajlar yolladılar.

Yazarım yazmasına da, artık o günlerde değiliz.

Bir annenin evladına karne hediyesi üç kalem pirzolayı zor bela aldığı bir ülkede, semt pazarlarında çöplerin karıştırıldığı bir memlekette, öğrencilerin beslenme yetersizliği nedeniyle öğrenme güçlüğü çekmeye başlamasının, kendileri de zor bela geçinen öğretmenlerin gözünü yaşarttığı bir toplumda bunları yazmak emin olun içimden gelmiyor.

Haklısınız, bunlara sahip olmak değil bunları bilmek, bunlara hayal etmek de güzel.

Bu yazılar belki hayalleri besleyecek ama yüzde 90’ının altı delik olmayan bir ayakkabı, yemeğin içinde yüz gram et, sabah kahvaltısında hesap yapmadan peynir yiyebilmeyi hayal ettiği bir yerde başka hayaller kurdurmaya utanıyorum.

Ama “Osun sen yine de yaz” diyorsanız.

Söyleyin.

Hakimliğin ve hakemliğin bittiği toplumların da tümden bittiğini unutmadığımız zaman.