Aldatıcı kutsallık
Devri Sultan Süleyman zamanında, kanadı kırılmış bir kuş huzura çıkar.
Kanadını kırdığı için bir avcıdan şikayetçi olur.
Sultan Süleyman: Sen bir kuşsun, neden uçup kaçmadın?
Kuş: Üzerinde derviş hırkası vardı, bana bir zarar vermez diye düşündüm.
Sultan Süleyman, “kısasa kısas, dervişin kolunu kırın” der.
Kuş itiraz eder: Efendim kolunu kırmayın, hırkasını çıkartın, onunla kandırıyor.
…
İnsanoğlu bir kutsala inanma ihtiyacı duyar.
Bu yüzdendir ki, kutsal gördüğü her şeye daha kolay inanır.
Bu aynı zamanda onun en büyük zaafıdır.
En çok kutsallık atfedilmiş şeylerle kandırılır.
Dervişlik hırkası “kutsallaştırılmış” bir kıyafettir.
Avcı onunla bir kuşu kolayca kandırabilir.
…
Sadece dini konularda kutsallık olmaz.
Bir insan da kutsallaştırılabilir.
Bir ideoloji de kutsallaştırabilir.
Bir sistem de kutsallaştırılabilir.
Bir cemaat, bir örgüt, bir parti, bir grup…
Hepsi kutsallık zırhına bürünebilir.
…
İnsanlar gücü ele geçirmek için yaptıkları mücadeleye “dava” derler.
Çünkü “dava” kutsallık atfedilmesi en uygun kavramdır.
Örgütler, partiler, cemaatler, gruplar… hep “bizim davamız” diye söze başlayan insanlarla doludur.
Ve herkesi, yüce bir uğraş içinde olduklarına inandırırlar.
Oysa ki çoğu avcıdır ve nihayetinde kuşu avlamak için giyerler kutsal derviş hırkasını.
İşte bu “aldatıcı kutsallıktır”.
…
Bir Müslüman için kırmızı çizgi anlamına gelir kutsallık.
Gelin görün ki, çoğu insan bunu suiistimal eder ve derviş hırkasını bile kutsal bir araca çevirebilir.
O zaman bir kuşu avlamak kolaylaşır.
Oysa ki gerçekten kutsal olan Kuranı Kerim, insana hep aklını kullanmasını öğütler.
Aldanmamak, aldatılmamak, aldatmamak ve avlanmamak için aklını kullan der.
Bu dünyada insandan neşet eden hiçbir şey kutsal olamaz.
