"Bu bir Saray operasyonu" deyip geçiştirilemez!

Önce neden Özal ile ilgili böyle bir konuya girdim onu açıklayayım.

Hatırlarsanız geçen hafta; “Biz niye bu kadar hoşgörüsüz olduk?” başlığı ile bir yazı kaleme almıştım.

Söz konusu yazıyla ilgili epeyce geri dönüş aldım.

Son dönemde hoşgörü kültürünün neredeyse yok olduğuna dair yaptığım tespit epeyce bir destek buldu.

Günümüz siyasilerinin gerginliklerinin ve birbirleri ile atışırken kullandıkları sert ve nezaketsiz üslubun toplumun geneline sirayet ettiği görüşümün yaygın bir görüş olması ise şaşırtmadı tabii beni.

Nihayetinde aklın yolu birdir.

Tabii bu arada koyu sohbetler de oldu.

Bugün ne yazık ki hiçbiri hayatta olmayan Alparslan Türkeş, Necmettin Erbakan, Süleyman Demirel, Bülent Ecevit, Erdal İnönü ve Turgut Özal’lı yıllarda hoşgörü anlayışının bugünden ne kadar farklı olduğunu kanıtlayan hikayeler, anılar anlatıldı.

Mesela ben de yeni öğrendim ki…

En sert mizaca sahip siyasilerden biri olarak bilinen rahmetli Alparslan Türkeş, siyaset yaşamı boyunca çok kızmış olsa da yazdıkları, yaptıkları haberlerden dolayı hiçbir gazeteciye dava açmamış.

Ve hatta açılması yönünde kurmaylarından gelen tekliflere hep kızmış ve “Bizden nefret de etseler… Bırakın mahkemeye vermeyi filan o gazetecileri koruyup, kollayacaksınız” şeklinde rest çekmiş.

O dönem çok popüler olan Gırgır, Çarşaf gibi mizah dergilerinin kapaklarında bikinili filan çizimlerine bile gülüp geçmiş rahmetli.

Süleyman Demirel’in de anlayışı hiç farklı değildi.

Bizzat kendisinden dinlemiştim; şahsıyla ilgili lehte ya da aleyhte tüm karikatürleri nasıl hoşgörüyle karşıladığı ve hatta çizerlerine mektupla veya telefonla ulaşıp teşekkür ettiğini.

O karikatürlerin birçoğu İslamköy'deki müzede bugün hala sergilenmektedir.

Her biri “hoşgörü” üstadı diyebileceğim geçmişteki siyasetçilerin içerisinde benim en favori ismim ise aynı zamanda hemşehrim olan Turgut Özal’dır.

Ama böyle olmasının nedeni merhumun kendisi hakkında çizilen karikatürleri çerçeveletip Başbakanlık konutunun duvarlarında sergilemesi değil.

O aynı zamanda kendisini küçük düşürmek amaçlı hazırlanan karikatürleri, resimleri ya da mizahi yazıları lehine çevirmeyi de büyük bir ustalıkla başarabilmiş nadir siyasetçilerdendir.

IMF ile işbirliği sırasında; “Bakın sizin yüzünüzden memleketimde ne hale düşürülüyorum” deyip yetkililerinin önüne karikatürlerinden oluşan dosyayı koyup duygu sömürüsü yapması zaten bilinen bir şeydir.

Ben size bugün az insanın bildiği ve belki de şimdiye kadar hiç yazılmamış bir anısını anlatacağım.

Yıl 1986… 12 Eylül’ün yarattığı ekonomik tahribatı ortadan kaldırmak için çabaladığı ancak kamuoyunda çok da başarılı görülmediği yıllar.

Galiba günlerden Pazar…

Ama rahmetli yine de Başbakanlık’ta…

Hem hafta içi imzalayamadığı evrakları filan tamamlıyor hem de çoğunluğu hemşehrilerinden oluşan özel görüşmelerini yapıyor…

İki yıl evvel kaybettiğimiz Şaban Taçyıldız işte onlardan biri.

Onun hem çok sıkı bir dostu hem de büyük hayranıydı.

Özal’dan bahsederken hep hoşgörüsüne vurgu yapardı.

Bu hikayeyi de yıllar evvel ondan dinlemiştim.

Neyse…

İşte o mutat görüşmelerinden birinde iki eli arkasında Kaya Toperi (Eğer yanlış hatırlamıyorsam. Başka bir isim de olabilir.) mahcup ve çekingen bir şekilde içeri giriyor.

Belli ki bir şey saklıyor.

“Ne saklıyorsun Kaya?” diyor Başbakan…

“Kem küm” ederek arkasında sakladığı Nokta’yı gösteriyor.

O dönemin en etkin haftalık dergisi Nokta.

O günkü sayısının kapağında rahmetliye Marilyn Monroe'nun beyaz elbisesini giydiriyor.

Misafirleri de aynı anda görüyor kapaktaki; “Bazıları Özal sever” başlığı ile resmedilmiş Marilyn Monroe’lu Başbakan’ı.

Oda bir anda buz kesiyor tabii.

Şaban Ağabey atlıyor; “Bu ne rezalet! Dava açın hemen. Hatta toplatın bu dergiyi Sayın Başbakanım!”

Rahmetli önce birkaç saniye önündeki kapağa öylece bakıyor.

Sonra başlıyor kahkahayla gülmeye…

Ve diyor ki; “Ne toplatması Şaban! Bırak millet görsün, biraz gülsün de yumuşasın bize karşı. Zira son zamlar filan çok gerdik vatandaşı…”

Ve NOKTA meselesini orada bir daha açılmamak üzere noktalıyor rahmetli.

(Yazıyı yazmadan evvel biraz internetten bakındım… Turgut Özal’ın NOKTA’nın o kapağı dolayısıyla dava açtığını iddia eden bazı yorumlar gördüm. Doğru değil bu bilgi. Kesin değil. Ki bugün hala hayatta olan rahmetlinin yıllarca basın danışmanı olan Sayın Can Pulak da benim bu dediğimi teyit edecektir.)