Çok dış meselemiz olarak Suriye: Ali Ferzat'ın elleri

ALİ Ferzat'ın çizgisi kırıldı. Önceki gün Suriye'de Beşar el-Esad yanlıları, muhalif karikatürist Ali Ferzat'ın ellerini kırdılar. Çünkü dünyaca bilinen karikatürist Ferzat, geçtiğimiz hafta iki karikatür yayınladı internet sitesinde. Birincisinde Esad bavulunu toplamış Kaddafi ile birlikte yolculuğa çıkıyordu. Diğerinde bütün diktatörler kırmızı halıdan çöp tenekesine doğru yürüyordu. Cezası kesildi.

Perşembe günü sabaha karşı saat 04.00'te stüdyosundan çıktığında onu maskeli dört adam bekliyordu. Ferzat'ın ünlü sakalından tutup onu camları siyah bir arabanın içine soktular ve arabayı Şam'ın dışına doğru sürdüler. "Bu sadece bir uyarı" dediler, "Bir daha çizme diye küçük bir uyarı". Ve parmaklarını kırdılar. Sonra da şehirlerarası yolun kenarına bıraktılar onu. Ferzat şimdi hastanede yatıyor. Fotoğrafına baktıkça ellerim acıyor...

İÇ MESELEMİZE NE OLDU?

Suriye'deki bütün olayları, farkında mısınız bilmiyorum, hep cep telefonu görüntülerinden izliyoruz. Dünyanın her yerini izleyebilen, Amerika'da oturup dünyanın öbür ucundaki adamı uydudan izleyip tek kurşunla vurabilen sistemler niyeyse Suriye'ye giremedi. Gerçekten ilginç gelmeye başladı bana.

İnsanları elleriyle parçaladıkları Liberya'ya, Darfur'a ya da gazetecileri kaçırıp hapsettikleri Libya'ya ya da bombalar altındaki Bağdat'a girebilen uluslararası basın nasıl oluyor da hiçbir şekilde Suriye'ye giremiyor? Acaba dünyanın efendileri tıpkı Türkiye hükümeti gibi Suriye meselesini artık "çok dış mesele" olarak mı ilan etti?

Ne oldu hakikaten? Bütün o diskura ne oldu? Suriye iç meselemizdi, "Ölürüm Suriyem" türküsü tam da yeni gaz almaya başlamıştı, bugün değilse yarın Suriye halkının imdadına yetişecektik... Ne oldu? Hükümetin bütün politikalarını destekleyen, mümkünse görüp artıran medyanın manşetleri, "Haydi Suriye'ye yiğitler!" diye bağırıyordu. Sonra? Sonra şöyle oldu. Dışişleri Bakanı Davutoğlu, Suriye'den döndü ve ertesi gün Başbakan şöyle bir açıklama yaptı:

"Ailemle birlikte Somali'ye gidiyorum!"

Şimdi bugün siz basında hiç okumuyorsunuz değil mi Rusya ile birlikte Türkiye'nin Suriye'deki rejime destek verdiğini? Sanmam. Ben Beyrut'ta olduğum ve Suriye rejimi karşıtı olan bir kısım basın bunu yazdığı için okuyabiliyorum haberleri.

SOMALİ 'REKLAMLARI'

Haftalardır İstanbul'un neredeyse bütün reklam panoları Somali manzaralarıyla dolu. İnsanlık dramının ölçüsü yok ve hükümetin yaptığı doğrudur Somali'ye elbette. Mümkünse bütün imkânlarla yardım edilmelidir, ona diyecek bir lafım yok. Ama Somali'nin açlarının fotoğraflarını acaba Ferzat Ali'nin kırık ellerinin fotoğraflarını örtmek için mi kullanıyoruz? Şimdi artık bizim ellerimiz acımıyor mu 60 yaşındaki yareli karikatürist Ali Ferzat'ın kırık parmaklarına bakınca?

İNSAN-VİCDAN PAZARI

İnsanlık suçlarının da bir pazarı vardır. Uluslararası basını izleyenler bu pazarın nasıl da suçun işlendiği ülkenin doğal kaynakları ya da para ve güç sahiplerinin politik çıkarlarıyla uyumlu olduğunu şaşarak izlerler. Örneğin, Kırgızistan'da acayip şeyler olur ama siz bir cümle bilmezsiniz bunu. Ama diyelim ki Libya'da olaylar patlak verir, bütün medya oraya hücum eder. Ve dün sadece eksantrik bulduğunuz Kaddafi'nin ne fena bir adam olduğunu bir günde "anlarsınız".

Sonuçta ne olur? Sizin insanlık vicdanınız, son derece insani duygularınız dünyadaki para ve güç sahiplerinin çıkarlarıyla uyumlu hale gelir. Hem de siz bunun hiç farkına varmıyorken olur bu. Sizce de bu çok ama çok mide bulandırıcı değil mi? Dün iç meselemiz olan Suriye'nin bugün parmakları kırılıyorken bizim bu konudan hiç söz etmiyor oluşumuz sizce de çok ama çok tiksindirici değil mi?

Ali Ferzat'ın parmaklarına bakıyorum. Keşke Libya'da yaşasaydın Ali Ferzat diyorum. Keşke parmakların "doğru" yerde kırılsaydı... O zaman belki şimdi birileri senin için ağlıyor olurdu...