Firuze
(3 büyük kulübümüzün ‘bir kısım değil, önemli bir kısım’ kongre üyelerine ithafen.) F.Bahçe’de olağanüstü kongre var. Üç büyükler tarihinde özellikle Beşiktaş ve F.Bahçe’de iktidara karşı muhalefetin kazandığı seçim sayısı yok denecek kadar azdır. Çoğunluk kongre üyeleri değişimi pek sevmez, konformistir, iktidarın gücüne veya parasına selam durur, kendilerine verilen imtiyazlara bakarlar genelde. Kulüplerinin geleceği çok da dertleri değildir, sadece dün ve bugün vardır onlar için.
Yakın tarihimizde üç başkan, mevcut iktidara rağmen seçim kazanmıştır. 1984’te Süleyman Seba 488 oyla Mehmet Üstünkaya’dan koltuğu almış ve 16 yıl oturmuştur. Beşiktaş’ın kuruluşunun 98. yılında, yaklaşık 6 bin kongre üyesinin oy kullandığı seçimlerde, Serdar Bilgili rakibini 222 oyla geçerek, 2 bin 549 oyla Beşiktaş’ın yeni başkanı olmuştu. 10 yıl sonra Beşiktaş tarihinin en kötü başkanı Yıldırım Demirören 4 bin 506 oyla son kez başkan seçilmiştir. En başarılı başkan Süleyman Seba’nın 84’te aldığı oyun yaklaşık 10 katı veya bir önceki başkan Bilgili’nin yaklaşık iki katı oyla başkan olmuştur. Mevcut iktidara karşı seçim kazanan diğer başkanlar, kongre yapısı ezeli rakiplerine göre nispeten daha sağlıklı işleyen G.Saray’dan Faruk Süren ve rahmetli Özhan Canaydın’dır. Süren 1996’da iktidardaki başkan Alp Yalman’a karşı 2 bin 223 oyun kullanıldığı seçimde bin 510 oy alarak, G.Saray’ın sportif anlamda en başarılı yıllarına imza atmıştı... Canaydın ise 2002 seçimlerinde 2 bin 89 oyla Mehmet Cansun’a karşı 751 farkla seçimi kazanmıştı. Sonrası malum. Yine iktidara karşı seçim kazanılamayan yıllar ve 2011’de sonradan “Tek adam” olan Ünal Aysal’ın 2 bin 998’lik rekor oy ile iktidara taşınması.
Bir başka “Tek adam” Aziz Yıldırım ilk başkanlığını 1 farkla bin 469 oy ile kazanmıştı. 14 yıl sonra cezaevindeki Yıldırım tek aday girdiği son seçiminde 5 bin 269 oy alıp devam etmişti. 100 yılı çoktan devirmiş üç büyüklerde sadece son 10 yılda ne değişti de kongre üye sayıları bu kadar arttı? Geçmişin başa baş seçimleri yerini büyük farkların olduğu hatta aday dahi çıkmayan kongrelere bıraktı. Üyeler neye, ne için oy vermeye başladı da tarihlerinin en kötü ve sportif başarı açısından vasat başkanlarını ısrarla, defalarca seçtiler? Şike, teşvik, evrakta sahtecilik, borsa spekülasyonu gibi kanunsuzluk ve ahlaksızlıkları neden görmezden gelerek, suçluyu hep dışarıda aradılar?
Kontrolsüz ve denetimsiz harcanan milyarlarca doların ibra edildiği kulüp yapılarında, üyelerin tek çıkarı elbette kulübün menfaatleri olamayacaktır. Kimse bana kulüp içi demokrasiden, başkan adaylığının demokratik bir hak olduğundan falan bahsetmesin. Başkanın adamı olmayı, kulübünün neferi olmaya tercih eden çoğunlukların oy kullandığı yerlerdir üç İstanbul kongreleri. İlla benzetme yapacaksak er meydanından çok hergele meydanına daha yakındır yaşananlar. Kongre üyelerinin ortalama taraftardan farkı nedir ki kulüpler taraftarlara hala kapalıdır? Ortalama bir Beşiktaş kongre üyesi, ortalama bir taraftardan daha fazlı mı Beşiktaşlıdır? G.Saray gol attığında Liseliler daha çok mu sevinir? Fenerbahçe’nin borcu tribündeki taraftarın mı umurundadır yoksa kongre üyesinin mi? Fosilleşmiş dernekler kanunu ile yönetilen, milyarlarca doları denetimsiz harcayan bu “Dokunulmaz” kulüplerin son 10-15 yılda geldikleri noktaya bakınca insanın içi sızlıyor. Aranızdan biri 10 yıl önceki 3 büyükler için bugünkünden daha küçüktü diyebilir mi ya da daha başarısız veya borçsuz? Ben aksini söyleyebilirim, ciroları büyümesine rağmen küçülmüşlerdir, karşılıksız 2 milyar dolara yaklaşan borçları ile 10 yıl önceye göre.
Ahlak iyice sükût etmiş, ezeli rekabet sidik yarışına dönüşmüştür. Yıldırım, Aysal, Orman kalır ya da gider, ama yerlerine kim gelirse gelsin çok şey değişmez, bu kulüp yapıları, üyelik sistemi veya büyük kısım üyenin zihniyeti değişmediği sürece. Sezen Aksu’nun söylediği gibi her şeyin bir bedeli var, üyeliğinin de bir gün gelir ödenir, öde Firuze...
