Süleyman Abi*
Babamın semtten büyüğüdür, dedemin küçüğü. Özetle bizim ailenin (Beşiktaş, Köyiçi) en tepedeki otoritesidir, herkesin abisi. Öyle camia, mamia laflarına aldanmayın; bizimki semt takımıdır, semtten baktığında. Semtin de abisi, Süleyman Abi.
Süleyman Seba’yı çıkarın Beşiktaş tarihinden, semt takımı olarak Vefa’dan büyük; sportif olarak Trabzon’dan küçük bir kulüp kalır elinizde. Çok da umurumuzda değildir, büyüklük kompleksimiz de yoktur evvel Allah, şeref ile oynayıp, hakkımız ile yenelim yeter, gerisi tıraş çünkü bizim semt Beşiktaş. Futbola, “fitbol” der; maçları radyodan dinler. Cereyanın boşuna açık kalmasına bile kızar, müsrifliği sevmez ama çok naziktir aynı zamanda. Evine gidin, bu yaşta bile kendi yapar, kendi servis eder kahvenizi. Kibar adamdır ama yeri geldiğinde okkalı bir laf eder, küfür gibi gelir. Sevecendir ama otoritesi de titretir adamı! Karşısındakinin mevkii, yaşı ne olursa olsun. ‘Spor adamı’dır Seba, hem adam hem sporcu yani. Türk spor tarihinde bırakın benzerini, yakınına bile yaklaşanı bulamazsınız, böyle bir adamın.
Fena halde Sultan II. Abdülhamit’e benzetirim ben Süleyman Abi’yi. İkisi de ayrı zamanlarda aynı semtte benzer sorunları yönettiler. Biri Osmanlı’yı ayakta tuttu en zor yıllarında, diğeri Beşiktaş’ı. İkisi de ellerinde sopa çakallarla uğraştı, ikisinin de ‘halline’ çok çaba gösterdi çakallar ve sonunda muvaffak oldular. İlk golü kendisinin attığı statta, o olmasa vasatın üstünde bir semt takımından öteye gidemeyecek kulübünün ‘fanatik’ taraftarlarının hakaretlerine maruz kaldı. İşte o gün sükut etti Beşiktaş.
Aynı İttihat ve Terakkiciler’in vatan uğruna(!) Abdülhamit Han’ı ‘hallinden’ sadece 11 yıl sonra Yunan’ın İzmir’i işgali gibi Süleyman Abi’den sadece 12 yıl sonra Beşiktaş’ın ekonomik esaretinin hikayesi de aynı hüznü ve benzer cehaleti ya da ihaneti barındırır kendi içinde. Eleştirilecek tarafları yok mu? Var elbette ama bizim semtin özelliği, yüzüne yaparsın abin bile olsa eleştiriyi, o yüzden geçelim bir kalem o işleri. Onun hakkı fazladır Beşiktaş’a. Herkesin yaptıklarını toplasan, Süleyman Seba’nın yaptıklarının zekatı etmez.
Seba’dan sonrakilerin camia, duruş vs. söylemlerine bakmayın, hiçbiri semtten değildir bunların. Öyle olsaydı makama değil adama, zarfa değil mazrufa saygı gösterileceğini bilirlerdi Beşiktaş’ta.
Ve Süleyman Seba’ya rakip taraftarların bile saygısı makamından değil, adamlığındandır. Anlayana... Seba’yı anlamak, Beşiktaş’ı anlamaktır. Anlamak isteyen kaldıysa...
Bu yazıyı geçtiğimiz yıl bu köşeden yazmıştım. Hakkını helal etmiş olmanı dilerim abi.
Helalleşme
Tam tahmin ettiğim gibi oldu cenazesi, inşaatı süren staddaki tören tuhaflığı dışında. Üzüntüleri içinden taşarak gözyaşları ile dışarı vuran, takım fark etmeksizin binlerce taraftar ve sevenleri, ahlakı, saygıyı bilenler ve meslektaşları avluda uzak köşelerde helallik verdi Süleyman Abi’ye. Bir de ona tribünlerden hakaret ettirip iktidardan indirenler vardı, musalla taşının yanında fotoğraf verme çabasında! Utanmadan ağlıyorlardı.. Ya Süleyman Abi’den helallik alamadıkları için ya da timsah gözyaşlarıydı akıttıkları.
İçim kaldırmadı birkaçı ile göz göze geldim, gözlerini kaçırdılar. Şu kadarını söyleyeyim Süleyman Abi’yi az çok tanıyan biri olarak onu iktidardan indirdikten sonra göreve gelen ekipten üç başkan çıktı Beşiktaş’ta! Siz bakmayın sahte veya suçluluk psikolojisi ile akan yaşlara... Süleyman Abi, Rahmetli Özhan Abi’yi ve Aziz Yıldırım’ı onlardan çok sever ve güvenirdi.
Süleyman Abi’nin ardından manevi mirasçılığına soyunmak adına kadraja girmek için yırtınan ıskatçılar, topunuz ayağının parmağı olabilir misiniz ki bir de mirasına tebelleş olup, boşluğunu(!) dolduracaksınız. Siz hakkınızı elbette helal edeceksiniz de, Süleyman Abi sizde çok olan hakkını helal etmiş midir?
Etmiş olsa, Üstad Necip Fazıl’ın “Cenazemde olmasın çelengim, top arabam. Tabutumu taşısın, dört tam inanmış adam” sözleri mezarına taşıyacağı vasiyeti olmazdı.
