Pazar günleri...
Çocukken haftanın her gününün ayrı bir paketten çıktığını zannederdim. Cumartesi paketinin rengi turuncuydu. Işıl ışıldı. Coşkuyla "Ben geldim!" derdi.
Sabahları Ankara Keçiören Parkı’ndan yapılan bir çocuk programı olurdu TRT’de. Açıp onu izlerdik. Sanki hava da hep güneşliydi cumartesiler. Ya da benim aklımda öyle kalmış. Sonuçta müthiş mutlu bir gündü cumartesi. Çocukları akranımız olan ailelere misafirliklere gidilir, Beyoğlu’nda ya da Galleria’da gezilir, dışarıda yemek yenirdi…
Amaaa... Bu mutluluğumuz her hafta pazarın gelişiyle biterdi.
Pazar günlerinin paketi kahverengiydi. Anneannemin komşusu Sabahat Teyze’nin giydiği yeleğin rengi. Böyle ağır aksak, yaşama sevincini emen bir renkti o paket. Belki o yüzden kahverengiyi pek sevmem… Ya da kahverengiyi sevmediğim için o paketin rengini öyle hayal etmişim…
Saatler cumartesiyi devirip takvimler pazara geçtiğinde bir sihirli değnek her şeyi değiştirirdi sanki. Zaman daha yavaş akmaya başlar, hava puslanır, evdeki saatin tiktakı duyulmaya başlardı.
Pazarları hep sadece öğleden sonralardan ibaret gibi hatırlıyorum. O gün evden çıktığımız nadirdi. Ödevler yapılacak, yıkanılacak, tırnaklar kesilecek…
O sırada hava kararmaya başlar, dersler bitmez, televizyonda hiç sevmediğim bir kovboy filmi oynar, sonra rahmetli Cenk Koray’ın kutuları açtığı yarışma programı başlar, annem ve babam koltukta uyuklardı. Mutfaktan gelen bir düdüklü tencere sesi de olurdu pazarları.
Hala düşününce kabus gibi gelir, herkesin bir köşede pineklediği, ertesi günkü okul kasvetinin beni buram buram daralttığı pazarlar…
Aradan 30 küsur yıl geçti benim için Pazar hala o düdüklü tencere sesi ve saat tiktakıdır. Nerede olursam olayım, ne yaparsam yapayım hissettiğim hep aynı kasvet.
Sanki havanın rengi ve kokusu değişiyor Pazar olunca.
Tatil günü değil de başlama düdüğü çalmadan önceki gergin bekleyiş durağı.
