Dün Refah Partisi bugün HDP

ÇARŞAMBA akşamı CNN Türk’te Tarafsız Bölge’de Ahmet Hakan’ın konuğu, HDP Eş Genel Başkanı Selahattin Demirtaş’tı. Canlı yayının ilk 75 dakikasında, önce Şah Fırat Operasyonu, ardından çözüm süreci konuşuldu. Kuşkusuz bunlar da önemli ve Demirtaş’a sorulması gereken konular. Fakat Şah Fırat Operasyonu’nun doğrudan muhatabı PYD/ HPG, çözüm sürecininse öncelikle İmralı (Abdullah Öcalan), sonra Kandil (PKK/KCK). HDP’nin doğrudan öznesi olduğu konuysa 7 Haziran’da yapılacak olan genel seçimler.

Üstelik HDP, 7 Haziran seçimlerinin en kritik partisi. Türkiye ne zamandır HDP’nin yüzde 10 barajını geçip geçemeyeceğini, her iki durumda Türkiye’yi nelerin beklediğini tartışıyor ve daha da tartışacağa benziyor. Ayrıca Demirtaş, Türkiye’de son dönemde en fazla öne çıkan siyasetçilerden biri. Cumhurbaşkanlığı seçimlerinde oyların yüzde 9.8’ini almış olması da bunun kanıtı. Muhtemelen HDP bu seçimlerde de Demirtaş’ı temel alan veya en azından öne çıkaran bir kampanya yürütecek.

ANA AKIM PARTİSİ OLMAK YA DA OLMAMAK

Şimdi biraz geriye, 1990’lı yılların başlarına dönelim. İslami hareketin dünya çapında yükselişe geçmesine paralel olarak Türkiye’de de Refah Partisi (RP), sistemin merkezine doğru yolculuğa çıkmıştı, ancak medya, RP yöneticileri ve sözcülerine hep marjinal (ve marjinalliğe mahkûm) bir partinin mensupları muamelesi yapıyordu. Buna bağlı olarak RP’lilere doğrudan öznesi oldukları konular, örneğin parti programı, seçim vaatleri, parti faaliyetleri yerine laikliğin kıta sahasına girdiği düşünülen, çoğu münferit, iç ve dış olaylar sorulur, kendilerini kanıtlamaları dayatılırdı. Bu üslubun hiçbir işe yaramadığını, ayrıca dün RP’lileri küçük görme yarışına girmiş olan medya mensuplarının hatırı sayılır bir bölümünün ne zamandır AKP iktidarına ve Cumhurbaşkanı Erdoğan’a şirin görünmek için çırpındıklarını biliyoruz.

Tabii ki bugünkü durum dünküyle bire bir aynı değil. Örneğin, Ahmet Hakan’a herhangi bir kötü niyet kesinlikle atfediyor değilim. Tam tersine HDP ve Demirtaş’a pozitif yaklaştığını söyleyebiliriz. Fakat kendisinin HDP’yi hâlâ “ana akım partisi” olarak gör(e)meme tutumunun etkisinde olduğunu düşünüyorum. Hal böyle olunca, Demirtaş’la, genel seçimler arifesinde en çok merak edilen partinin sürekli yükselişte olan bir liderinden ziyade parlak bir Kürt aydınıymış gibi sohbet etti.

KÜRTLERİN MERKEZE YÜRÜYÜŞÜ

Gazetecilik üzerine bir tartışma, daha kötüsü bir polemik derdinde değilim. Meramım şu: 1990’lı yıllarda cumhuriyet rejiminin dışarıda tuttuğu dindarların RP aracılığıyla merkeze yürüyüşüne tanık olduk, ama medya ya olup biteni anlamadı ya da anlamıyor gibi yaptı. Eski iktidar sahiplerinin bütün direncine rağmen bu merkeze taşınma tamamlanmışa benziyor. Fakat dindarların sistemin merkezine gelmiş olmasıyla Türkiye daha demokratik bir ülke haline gelmedi. Özellikle 2007 sonrası Erdoğan’ın “çoğulcu” değil de “çoğunlukçu” perspektife sarılması nedeniyle demokrasi ülkenin en acil ihtiyacı olma özelliğini koruyor.

Bugünse cumhuriyet rejimi tarafından dışlanmış olan bir diğer önemli topluluğun, Kürtlerin sistemin merkezine doğru yolculuğuna tanık oluyoruz. Bu olgunun, özellikle medya tarafından henüz tam olarak kavranabildiğini düşünmüyorum. Halbuki bu yolculuk er ya da geç, şu ya da bu şekilde muhakkak tamamlanacak.

Dün geleneksel sistemin krizinden rahatsız olan bazı kesimler, RP/FP/AKP’ye karşı mesafelerini korumakla birlikte bu partilere belli ölçüde kredi vermişlerdi. Bugün bunların büyük kısmının hayal kırıklığı yaşadığını görüyoruz. Dolayısıyla HDP ve Demirtaş sadece Kürtler değil, artık tıkanmakta olduğu alenileşen “yeni” sistemden rahatsız olanlar için birer cazibe merkezi olma potansiyeline sahip.

Ne var ki Türkiye ve onun medyası bunun mümkün olup olmayacağını sorgulamanın, tartışmanın hâlâ çok uzağında.

Belki böylesi daha iyidir, kim bilir!