Amasız, fakatsız...
Geçen hafta birkaç gün özel meşguliyetlerim dolayısıyla yazamadım.
Kısacık bir mecburi izin yaptım yani.
Tabii o arada da gündemde olup bitenlere dair yorumlarımı aktaramadım.
Boğaziçi Üniversitesi olayları bunlardan biriydi.
Niye bilmiyorum…
Bazı okurlarım, takipçilerim sanki sırf bu olayları yorumlamamak için filan yazmadığım hissine kapılıp; “İki cümleyle de olsa yok mu bir yorumun Boğaziçili gençlerle ilgili” şeklinde garip serzenişlerde bulundular.
Haklı olsalar; “Başım üzerinde yeri var” derdim bunu yapanlara ama demiyorum!
Çünkü haksızlar.
Hem de çok haksızlar.
Çünkü Boğaziçili öğrencilerin protestoları ile ilgili daha ilk günlerde gayet açık ve net bir biçimde görüşlerimi zaten belirtmiştim.
Yazmadığım o kısa dönemde Boğaziçi ile ilgili yeni gelişmeler oldu, evet.
Gençleri çok iyi tanıdığını, bildiğini, onları anladığını söyleyen Rektör Melih Bulu, protestoları durdurmak için polisi içeri soktu ve sayesinde öğrencilere gözaltı yapıldı. Her biri zeka küpü olan, geleceğimizin emanetçisi gençlerle ilgili siyaset tarafından da çok acıtıcı yorumlar yapıldı vesaire ama...
Yazmamamın, yorum yapmamamın nedeni korktuğumdan, çekindiğimden filan değil.
Yukarıda da dediğim gibi izin yapma zorunluluğumdan kaynaklı idi.
Sırf bana bu yönde imalarda bulunanları rahatlatmak için sonuna kadar arkasında olduğum o yazının linkini tekrar dikkatlere sunuyorum.
Ve yineliyorum...
O gençler bu ülkenin aydınlık geleceğinin teminatı, gözümüzün nurudur.
Pamuklara sarıp, koruyup kollayacağımız yerde sırf atanmış rektöre karşı demokratik itiraz hakkını şiddete bulaşmadan barışçı protestolarla ortaya koyuyor diye o öğrencileri polisin önüne atmak ve dahası; “Terörist, hain” bilmem ne deyip yaftalamak büyük bir demokrasi ayıbıdır.
Kim ne düşünür, ne der umurumda bile değil.
Önce bir anne, yurttaş sonra da gazeteci Sevilay Yılman olarak…
“Amasız, fakatsız” Boğaziçili gençlerimizin haklı tepkisinin sonuna kadar yanında olduğumun bilinmesini istiyorum.
NOKTA!
