Ne hissettiğimi bilmiyorum

Gün boyu yangın için üzülüyorum. Yangın bölgelerinde dostlarım, arkadaşlarım, ailem dediğim insanlar var. Elimden sadece yardım çığlıklarına ses olmak geliyor. Ve ihtiyaçları temin etmeye yardımcı olmak...

Sabah sporcuların başarısına seviniyorum. Gururlanıyorum, tebessüm ediyorum. Tebrik edeceğim, sevineceğim ama bir bakıyorum öğlen katledilen bir kadına ağlamaya başlıyorum. Öfkem daha da yükseliyor.

Bastıramıyorum, önüne geçemiyorum.

Alt üst durumdayım. Ne hissettiğimi bilmiyorum. Darmadağın durumdayım.

Acayip öfkeliyim.

Yazıyorum, siliyorum. Yazıyorum siliyorum.

Günlerdir yazamıyorum. Kime kızacağım bilmiyorum.

Güzelim ülkemiz, taşı toprağı altın olan ülkemiz yanıyor.

Börtü, böcek ölüyor.

Köpekler, kediler, kuzular, koyunlar telef oluyor.

Kadınlar katlediliyor.

Ve kayıp genç kızlar var.

Acayip öfkeliyim. Tek hissettiğim öfke!!!

Ve acayip üzgünüm. Bu yüzyılı sevmedim, sevemedim.

Asla söyleyecek söz bulamıyorum.