'Bursa Bülbülü'ndeki günler geri gelsin istiyorum

"Bursa Bülbülü" başladı daha ilk saniyesinde "Oh be" dedim. Sanırım güzel bir film izleyeceğim.

Sonra, "Evet ya tam da 'Gırgırıye' tam da 'Neşeli Günler' tam da 'Çocukluğum' diye diye 120 dakika kopamadım filmden. Kah güldüm, kah hüzünlendim, kah şarkılara eşlik ettim. Kah kalkıp oynamak istedim..

Ama film sonrası elinden şekeri alınmış çocuklar gibi de anıra anıra ağlamak istedim; "Saf-salak ama mutlu yaşadığımız günleri özleeeediiiim ben" diye.

Kahrolsun sosyal medya, bitsin gitsin teknoloji, istemiyorum her şeyi bilmek. İstemiyorum dijital dünyayı, istemiyorum. Uzaya da gitmeyelim, Ay'a da çıkmayalım. Yeter. Ben küçük ama mutlu mahallemi istiyorum. O kalabalık masaları istiyorum. Neşeyi, kahkahayı, mutluluğu istiyorum.

80'lerde ki neşeyi istiyorum. Yazlık gazinolar, yazlık evler. Bahçeli evler, kalabalık yemek masaları, hiç kimsenin kapısının kilitlenmediği dan diye içeriye girildiği evler. Karşı komşuya girip, "Acıktım ben" demek istiyorum. Sokaklarda oynamak istiyorum. Gizli aşklar, mahallede gizli gizli görüşmeler, aşkını itiraf edememe, çaktırmadan birbirine bakmaların yeniden gelmesini istiyorum.

Of ne olmuş bize öyle gerçekten ya...

Ben çok özledim eski güzel, gerçekten o saf günlerimizi. Ne kadar temiz ve güzelmişiz bizler öyle ya.. Ata Demirer tam da derinden vurdu beni. Hem de muhteşem bir oyuncu kadrosuyla.

Film bitti ben de bittim.

120 dakika dalmışım meğer o rüyanın içine. Bitince de booom.

Derin bir boşluk. Hatta film sonrası hazırlanıp çıkmak zorundaydım. Asansörde daha da bir derin boşluk ve daha da anıra anıra ağlama duygusu. Çünkü asansörde farklı dillerdeki komşularımla kendimi kendi ülkemde yapayalnız hissettim.

Gerçekten ben o saf ve salak günlerimizi geri istiyorummmmm. Tam da "Bursa Bülbülü" filmindeki gibi günleri. Gerçekten batsın tekneloji, gitsin, yok olsun sosyal medya. Ben öyle günler yaşadım. Ve bu günleri sevmedim. Hatta berbat günler yaşıyoruz biz ya. Derinliği olmayan, sevimsiz.

Meğer uzun zamandır beni derin dondurucuya koymuşlar.

Duygularımı almışlar. Ve ben donmuşum bir şey düşünemiyormuşum. Öyle sabah oluyor, gün devam ediyor, gece yatıyorum. Nefes aldığımı zannederek geçiriyormuşum ya...

Ata Demirer derinlere gömdüğüm, dondurduğum duygularımı yeniden canlandırdı. Ama fena yaptı. Çünkü ben o günleri istiyorum. Gerçekten ne güzelmişiz biz ya!!!!