'Rıza'dan cezaya tecavüz!

“Karaman Hocası” 500 yıldan fazla hapse mahkum oldu.

Hayatını ezip geçtiği çocuklar için orada geçireceği 500 yıl boyunca (ki neti 30 küsur galiba) “Türkiye’nin en hızlı mahkum edilen”i olarak da anılacak!

Cezaya kim itiraz edebilir?

Ancak “Vakıf Başkanı” diyor ki, “İstedikleri, bu dosya kapanmasın, mümkün olduğunca gündemde konuşulur olsun. Mahkeme bu oyunu bozdu.”

Yani mahkemenin ilk celsede verdiği mahkumiyetin, bir bakıma “Dosyanın kapanması, gündemde konuşulmaması” manasına da geldiğini mi anlamalıyız?

Dosya kapanmış mıdır?

Yurtlar, okullar, aileler ve bilumum yerde “çocuklara taciz, tecavüz” meselesi yahut genel olarak “taciz, tecavüz” gündemden düşmüş müdür?

Bu dosya üzerinde daha derin araştırma yapılması, gündemde konuşulur olması “oyun” mudur?

Çocuklar için hiç de “oyun” olmadığına göre, kime karşı “oyun”dur?

Mahkeme “oyun bozmak” için midir, yoksa “oyun çağındaki çocuklar”a adaletin yüzünü gösterebilmek için mi?

***

Siz şimdi şiddet, taciz, tecavüze uğramış binlerce çocuktan birinin yakını yahut bizzat kendisi, mesela N.Ç. olsanız, tek celsede tecelli eden 500 küsur yıllık adaletten size neden küçücük bir payın düşmemiş olduğunu düşünmez misiniz?

***

12-13 yaşındaki N.Ç. iki kadın tarafından 30 kadar erkeğe götürülmüş, kelimenin değil, acının tam tanımıyla defalarca “tecavüz”e uğramıştı.

Bu sayı sonra 26 olarak “kirli erkek tarih”e yazıldı.

Sadece sayı yazılmadı tabii.

Tüm yargı, önyargı, bir kız çocuğu adeta “linç” eden, yaşının iki katı herifi “iyi hal”den kayıran, zanlı kadınları bile ayıran ve bir çocuğu “Rızan vardı kerata” diye paylayan, azarlayan ve dağlayan bir mekanizma da orada yazılı.

Hiç silinmeyecek elbette!

***

12-13 yaşındaki N.Ç.’ye “tecavüz” eden 26 herif, esnaf, memur, öğretmen, asker vesaireydi; yani “eşraf” ve “devlet elemanları.”

Muhtemelen “tacizcilerle tecavüzcüler birbirini ağırlar” denen bir dünyada hepsi “kerli felli, itibarlı, çok haysiyetli, namuslarına ve ailelerine düşkün” zatlardı!

O yüzden hepsi mümkün olan tüm “indirimler”den yararlandı.

İlk büyük “tenzilat” için küçük kızın daha da incinmesi, kırılması, ezilmesi gerekiyordu.

Onu “Yanlarına bilerek gitti… Rızasıyla birlikte oldu… Ne olduğunu, olacağını biliyordu” gibi büyük ve erkek tespitlerle sağladılar.

N.Ç.’nin devlet büyüklerine yakarışı dahi dikkate alınmadı.

Ardından hepsi mükemmel eş, baba, bürokrat, tacir, nefer, subay olan şahıslara “iyi hal” indirimi yapıldı.

Bakın, hem 12-13 yaşında çocuklara tecavüz edebiliyordunuz; hem de “iyi halli” olabiliyordunuz.

Çocuk “yanınıza bilerek gelmiş” oluyordu ama siz “onu çocuk bilerek tecavüz etmiş” olmayabiliyordunuz.

“15 yaşından küçük birisiyle rızasıyla birlikte olmak” suçu münasip görüldü. Böylece ceza 5 yılın üstüne çıkmıyordu.

“Rızasını alarak alıkoyma” suçu bile zamanaşımına uğradı.

Daha sonra yüksek mahkeme aşamasında Başsavcılık “Küçük kız her şeyin farkındaydı. En alt sınırdan ceza” formülünü münasip gördü.

Daire Başkanı “Bu kararın yaygarayla değişmesi mümkün değildir” buyurdu.

“15 yaşından küçük birisi” denen 12-13 yaşında bir çocuk için Adli Tıp’ta “Olayın ahlaki radaetini müdrik, ruhsal yönden karşı koymaya muktedir olduğu halde… Kemik yaşı 15’dir, sanıklara alt sınırdan ceza verilmeli” diye rapor bile hazırlandı.

Yani 12-13 yaşında bir çocuk 15 yaş yapılmış, ama sanıklardan birine yaşı küçük diye daha az ceza verilmişti…

Yani 12-13 yaşında bir kız olayın ahlaki kötülüğünün farkında idi ama babası, ağabeyi, amcası, dedesi yaşında 26 herif çok iyi halli, çok iyi niyetliydi, herhalde o yüzden de olayın ahlaki kötülüğünün farkında olacak durumda değildi!

N.Ç.’yi “herifler”e götüren iki kadın ise affedilmedi. “İffetsiz oldukları için” cezaları 9 yıla kadar çıkarıldı.

“İyi halli erkekler” yaratmak için “iffetsiz kadınlar” da şarttı!

***

Sanıklar, mahkumlar, iyi halliler, ohalliler, kocalar, babalar, oğullar “devletin, yerel iktidarların, erkekliğin şanı” olarak, küçük bir kız durmadan aşağılanmasıyla bonus şefkat gördüler; çocukların şefkat görmesi gerekirken.

Onlara inat, biliyorum, N.Ç. de yıllar sonra mutlu bir hayata tutunmak için büyük gayret gösterdi.

***

Biliyor musunuz, “dosya açık kalmasın” da vakıflarla makıflarla uğraşılmasın diye tek celsede tek kişiye 500 küsur yılın verilebildiği ülkede, N.Ç. davası 7 yıl sürmüştü!

7 yıl boyunca, bir çocuk o travmayla, adaleti göremeden, görebileceğinden umudu keserek büyümüştü.

Böyle yüzlerce, binlerce, çoğu duyulmamış, çoğu yen içine tıkılmış, bir kısmı intihara sürüklenmiş, bir kısmı katledilmiş nice çocuğunuz var…

Sorun sizin, bizim, onları “kendi çocuğumuz” görmemesinde…

Sorun; meselenin genellikle çocukları korumak, onlara adalet duygusu vermek değil; şunu bunu kollamak olmasında.

Sorun… Bir de kendinize sorun işte!