Her saniyenin vebali

Adını koymakta bile anlaşamıyoruz her krizde olduğu gibi. Ama akılalmaz büyüklükte bir afetle karşı karşıya kaldık.

Depremlerin başından itibaren olup biteni anlamaya yönelik, mümkün olduğunca basit ve uygulanabilir öneriler getiren yazılar yazdım.

En değerli bulduğum ve hala da öyle hissettiğim tarafını, yani olup biten karşısındaki dayanışma ruhunu öne çıkarmaya çalıştım.

Bu hala çok önemli ve daha da önemli olacağı bir döneme giriyoruz. Gerçek şu ki, zaman geçtikçe özellikle toplumsal ilgiyi aynı hassasiyet ve çabayla ayakta tutmak zorlaşacak.

Yüzbinlerce insan deprem bölgesine koşturdu. Milyonlarcası bulunduğu yerde yardım topluyor, haberleşme ağları üzerinden destek imkanları arıyor, imkanları yettiğince bölgeden gelen insanlara evini ve imkanlarını sunuyor.

Eminim her gün ekran başında gerçekten mucizevi biçimde hayatta kalan insanların kurtarılmasını eli yüreğinde izleyen milyonlarca insanımız var.

Meslektaşlarımızın tüm kalbiyle bize aktardığı, arama kurtarma faaliyetlerinin gerçek kahramanlarının onca uykusuzluğa ve yorgunluğa rağmen sürdürdükleri bu çabalar, gerçekten unutulmaz anlar.

Onları izleyen herkesi ve ekranlara taşıyanları, kurtarılan insanlar üzerinden vicdanını rahatlatan veya olup biteni farklı gösterme çabasında olanlar diye görenler var.

Asla öyle değil.

VATANDAŞ DEVLETİ YANINDA İSTER

Hepimiz yaşanan süreci, o sürece nasıl geldiğimizi, kimin ne denli ihmalinin ve yanlışlarının olduğunu biliyoruz. En büyük sorumluluğun devlette ve mevcut siyasi iktidarda olduğunu da biliyoruz.

Yaşanan afetin boyutlarına rağmen, kimsenin sorumluluktan kaçamayacağını ve sadece görünür birkaç aktörün değil, tüm sistemin hesap vermesi gerektiğini de.

Bugün yüzbinlerce insan sahada, milyonlarcası onlara destek olarak afetle mücadele ederken, bu konular gündeme getirilmemeli mi?

Yani eleştiriler ertelenmeli mi?

Bu mücadeleye katkısı olacak hiçbir eleştirinin ertelenmesini savunmuyorum. Herkesin öncelik sıralaması farklı olabilir, buna karışamam.

Sahadaki çalışmalara dair eleştiri mi? Yapılsın.

Organizasyonla ilgili sorunlar mı? Dile getirilsin.

İmar afları mı? En yüksek perdeden konuşulsun. Öyle ki bir daha kimse adını bile anmasın. Çünkü ürettiği vahim sonuçlar ortada.

İnsanlar böyle anlarda devleti yanında görmek ister, bundan daha meşru bir hakkı olamaz. Çünkü devlet dediğimiz yapı bunun için vardır.

Onu göremezse ya da beklediği zamanda yanında bulamazsa feryat eder.

Kimse bunu yanlış bulmasın, bulmaya da hakkı yok.

Devlet insanı yaşatmak için var diyoruz ve öyle olmalı.

O halde ne zaman felaket varsa orada olacaksın.

Geç kaldığın, organize olamadığın her saniyenin vebali boynundadır.

En az hatayla ve zaafla. Gücünün ötesinde bir gayretle.

Bunları yalandan dolandan uzak, sadece devletini yanında görmek istediği için dile getiren insanları bugün anlamazsak, başka ne zaman anlayacağız.

KISIK SESLER

Sadece şunu söylemiştim ilk günlerde. Onu tekrar edeyim.

Devam eden arama kurtarma ve yardım faaliyetlerini zedelemeden, onları gölgede bırakmadan hareket etmeliyiz.

Hala şu saatlerde en zor şartlarda çalışan ve enkaz kaldırma, yardım götürme gayretinde olan insanları, kurumları, dernekleri, kuruluşları, nice gönüllüleri incitmeden.

Binlerce insanımız hala enkaz altında. Ama unutmayalım ki binlercesini kurtaran fedakar insanların da bir kalbi var, tahammül sınırı var, asla kırılmaması gereken gayretleri var.

Yüzbinlerce insan sahada şu an.

İnanın onların ne reklama ihtiyacı var, ne tanınmaya, ne de birilerinin onları övmesine.

165 saat sonra insanüstü gayretle enkaz altındaki bir canı kurtaran ve günlerdir yaşadığı yorgunluğun ardından sesi düşmüş askerlerimizi, yanlarındaki isimsiz kahramanları gördünüz mü?

Bizi bu ülkede hala umutlu kılan, bunca acıya ve yıkıma rağmen ayakta tutan o kısık sesler, o kahramanlar işte.